Cap.

 1 3 | respondebo. Negat fuisse rectum Cato me et consulem et legis
 2 3 |        probem. A quo tandem, M. Cato, est aequius consulem defendi
 3 13|  Saltatorem appellat L. Murenam Cato. Maledictum est, si vere
 4 13|      auctoritate, non debes, M. Cato, adripere maledictum ex
 5 31|                      Verum haec Cato nimium nos nostris verbis
 6 34|      iudicarit. Hunc tu hostem, Cato, contemnis quocum per tot
 7 56|       esse debebant. Accusat M. Cato qui cum a Murena nulla re
 8 60|   oportere. Ego tuum consilium, Cato, propter singulare animi
 9 62|        homo ingeniosissimus, M. Cato, auctoribus eruditissimis
10 63|       autem illi--fatebor enim, Cato, me quoque in adulescentia
11 64|    magistros si qua te fortuna, Cato, cum ista natura detulisset,
12 67| criminibus ipsis. Quid accusas, Cato, quid adfers ad iudicium,
13 71|         hominum fructum offici, Cato; sine eos qui omnia a nobis
14 74|         mecum austere et Stoice Cato, negat verum esse adlici
15 75|                    Qua re noli, Cato, maiorum instituta quae
16 78|         publica adduxit. Credo, Cato, te isto animo atque ea
17 81|        videtis? Te, te appello, Cato; nonne prospicis tempestatem
18 82|      volunt. Nec minus vellent, Cato, te quoque aliqua ratione,
19 83|       in periculis est tuum, M. Cato, qui mihi non tibi, sed