|
10.
Etenim si me tua familiaritas ab hac causa removisset, et si hoc idem Q.
Hortensio, M. Crasso, clarissimis viris, si item ceteris a quibus intellego
tuam gratiam magni aestimari accidisset, in ea civitate consul designatus
defensorem non haberet in qua nemini umquam infimo maiores nostri patronum
deesse voluerunt. Ego vero, iudices, ipse me existimarem nefarium si amico,
crudelem si misero, superbum si consuli defuissem. Qua re quod dandum est
amicitiae, large dabitur a me, ut tecum agam, Servi, non secus ac si meus esset
frater, qui mihi est carissimus, isto in loco; quod tribuendum est officio,
fidei, religioni, id ita moderabor ut meminerim me contra amici studium pro
amici periculo dicere.
11.
Intellego, iudices, tris totius accusationis partis fuisse, et earum unam in
reprehensione vitae, alteram in contentione dignitatis, tertiam in criminibus
ambitus esse versatam. Atque harum trium partium prima illa quae gravissima
debebat esse ita fuit infirma et levis ut illos lex magis quaedam accusatoria
quam vera male dicendi facultas de vita L. Murenae dicere aliquid coegerit.
Obiecta est enim Asia; quae ab hoc non ad voluptatem et luxuriam expetita est
sed in militari labore peragrata. Qui si adulescens patre suo imperatore non
meruisset, aut hostem aut patris imperium timuisse aut a parente repudiatus
videretur. An cum sedere in equis triumphantium praetextati potissimum filii
soleant, huic donis militaribus patris triumphum decorare fugiendum fuit, ut
rebus communiter gestis paene simul cum patre triumpharet?
12.
Hic vero, iudices, et fuit in Asia et viro fortissimo, parenti suo, magno
adiumento in periculis, solacio in laboribus, gratulationi in victoria fuit. Et
si habet Asia suspicionem luxuriae quandam, non Asiam numquam vidisse sed in
Asia continenter vixisse laudandum est. Quam ob rem non Asiae nomen obiciendum
Murenae fuit ex qua laus familiae, memoria generi, honos et gloria nomini
constituta est, sed aliquod aut in Asia susceptum aut ex Asia deportatum
flagitium ac dedecus. Meruisse vero stipendia in eo bello quod tum populus
Romanus non modo maximum sed etiam solum gerebat virtutis, patre imperatore
libentissime meruisse pietatis, finem stipendiorum patris victoriam ac
triumphum fuisse felicitatis fuit. Male dicto quidem idcirco nihil in hisce
rebus loci est quod omnia laus occupavit.
|