|
40.
L. Otho, vir fortis, meus necessarius, equestri ordini restituit non solum
dignitatem sed etiam voluptatem. Itaque lex haec quae ad ludos pertinet est
omnium gratissima, quod honestissimo ordini cum splendore fructus quoque
iucunditatis est restitutus. Qua re delectant homines, mihi crede, ludi, etiam
illos qui dissimulant, non solum eos qui fatentur; quod ego in mea petitione
sensi. Nam nos quoque habuimus scaenam competitricem. Quod si ego qui trinos
ludos aedilis feceram tamen Antoni ludis commovebar, tibi qui casu nullos
feceras nihil huius istam ipsam quam inrides argenteam scaenam adversatam
putas?
41.
Sed haec sane sint paria omnia, sit par forensis opera <militari>,
militaris suffragatio urbanae, sit idem magnificentissimos et nullos umquam
fecisse ludos; quid? in ipsa praetura nihilne existimas inter tuam et huius
sortem interfuisse? Huius sors ea fuit quam omnes tui necessarii tibi
optabamus, iuris dicundi; in qua gloriam conciliat magnitudo negoti, gratiam
aequitatis largitio; qua in sorte sapiens praetor qualis hic fuit offensionem
vitat aequabilitate decernendi, benivolentiam adiungit lenitate audiendi. Egregia
et ad consulatum apta provincia in qua laus aequitatis, integritatis,
facilitatis ad extremum ludorum voluptate concluditur.
42.
Quid tua sors? Tristis, atrox, quaestio peculatus ex altera parte lacrimarum et
squaloris, ex altera plena accusatorum atque indicum; cogendi iudices inviti,
retinendi contra voluntatem; scriba damnatus, ordo totus alienus; Sullana
gratificatio reprehensa, multi viri fortes et prope pars civitatis offensa est;
lites severe aestimatae; cui placet obliviscitur, cui dolet meminit. Postremo tu in provinciam ire noluisti. Non possum id
in te reprehendere quod in me ipso et praetore et consule probavi. Sed tamen L.
Murenae provincia multas bonas gratias cum optima existimatione attulit. Habuit
proficiscens dilectum in Umbria; dedit ei facultatem res publica liberalitatis,
qua usus multas sibi tribus quae municipiis Umbriae conficiuntur adiunxit. Ipse
autem in Gallia ut nostri homines desperatas iam pecunias exigerent aequitate
diligentiaque perfecit. Tu interea Romae scilicet amicis praesto fuisti;
fateor; sed tamen illud cogita non nullorum amicorum studia minui solere in eos
a quibus provincias contemni intellegunt.
|