|
46.
Qua re ego expertus et petendi et defendendi et accusandi molestiam sic
intellexi in petendo studium esse acerrimum, in defendendo officium, in
accusando laborem. Itaque sic statuo fieri nullo modo posse ut idem
accusationem et petitionem consulatus diligenter adornet atque instruat. Unum
sustinere pauci possunt, utrumque nemo. Tu cum te de curriculo petitionis deflexisses
animumque ad accusandum transtulisses, existimasti te utrique negotio satis
facere posse. Vehementer errasti. Quis enim dies fuit, postea quam in istam
accusandi denuntiationem ingressus es, quem tu non totum in ista ratione
consumpseris? Legem ambitus flagitasti, quae tibi non deerat; erat enim
severissime scripta Calpurnia. Gestus est mos et voluntati et dignitati tuae. Sed tota illa lex accusationem tuam, si haberes
nocentem reum, fortasse armasset; petitioni vero refragata est.
47.
Poena gravior in plebem tua voce efflagitata est; commoti animi tenuiorum.
Exsilium in nostrum ordinem; concessit senatus postulationi tuae, sed non
libenter duriorem fortunae communi condicionem te auctore constituit. Morbi
excusationi poena addita est; voluntas offensa multorum quibus aut contra
valetudinis commodum laborandum est aut incommodo morbi etiam ceteri vitae
fructus relinquendi. Quid ergo? haec quis tulit? Is qui auctoritati senatus,
voluntati tuae paruit, denique is tulit cui minime proderant. Illa
<quidem> quae mea summa voluntate senatus frequens repudiavit mediocriter
adversata tibi esse existimas? Confusionem suffragiorum flagitasti,
~praerogationum legis Maniliae~, aequationem gratiae, dignitatis, suffragiorum.
Graviter homines honesti atque in suis vicinitatibus et municipiis gratiosi
tulerunt a tali viro esse pugnatum ut omnes et dignitatis et gratiae gradus
tollerentur. Idem editicios iudices esse voluisti, ut odia occulta civium quae
tacitis nunc discordiis continentur in fortunas optimi cuiusque erumperent.
48.
Haec omnia tibi accusandi viam muniebant, adipiscendi obsaepiebant. Atque ex
omnibus illa plaga est iniecta petitioni tuae non tacente me maxima, de qua ab
homine ingeniosissimo et copiosissimo, <Q.> Hortensio, multa gravissime
dicta sunt. Quo etiam mihi durior locus est dicendi datus ut, cum ante me et
ille dixisset et vir summa dignitate et diligentia et facultate dicendi, M.
Crassus, ego in extremo non partem aliquam agerem causae sed de tota re dicerem
quod mihi videretur. Itaque in isdem rebus fere versor et quoad possum,
iudices, occurro vestrae satietati. Sed tamen, Servi, quam te securim putas
iniecisse petitioni tuae, cum populum Romanum in eum metum adduxisti ut
pertimesceret ne consul Catilina fieret, dum tu accusationem comparares
deposita atque abiecta petitione?
|