|
1.
Didio Iuliano qui post Pertinacem imperium
adeptus est, proavus fuit Salvius Iulianus, bis consul, praefectus urbi et
iuris consultus, quod magis eum nobilem fecit. Mater Clara Aemilia, pater
Petronius Didius Severus, fratres Didius proculus et Nummius Albinus, avunculus
Salvius Iulianus, avus paternus Insubris Mediolanensis, maternus ex Adrumetina
colonia. Educatus
est apud Domitiam Lucillam, matrem Marci imperatoris. Inter viginti viros
lectus est suffragio matris Marci. quaestor ante annum, quam legitima aetas
sinebat, designatus est. Aedilitatem
suffragio Marci consecutus est. Praetor eiusdem suffragio fuit. Post praeturam
legioni praefuit in Germania vicensimae secundae Primigeniae. Inde Belgicam
sancte ac diu rexit. Ibi Cauchis, Germaniae populis, qui Albam fluvium
adcolebant, erumpentibus restitit tumultuariis auxiliis provincialium. Ob quae
consulatum meruit testimonio imperatoris. Cattos etiam debellavit. inde
Dalmatiam regendam accepit eamque a confinibus hostibus vindicavit. Post Germaniam
inferiorem rexit.
2. Post hoc curam
alimentarum in Italiam meruit. Tunc factus est reus per quendam Severum
clarissiarium militem coniurationis cum Salvio contra Commodum. Sed a Commodo,
quia multos iam senatores occiderat et quidem nobiles ac potentes in causis
maiestatis, ne tristius gravaretur, Didius liberatus est accusatore damnato.
Absolutus iterum ad regendam provinciam missus est. Bithyniam deinde rexit, sed
non ea fama qua ceteras. Fuit consul cum Pertinace et in proconsulatu Africae
eidem successit et semper ab eo collega est et successor appellatus. Maxime eo
die, cum filiam suam Iulianus despondens adfini suo ad Pertinacem venisset
idque intimasset, dixit : "Observaque debita reverentia, quia collega et
successor meus est." statim enim mors Pertinacis secuta est. Quo
interfecto cum Sulpicianus imperator in castris appellari vellet et Iulianus
cum genero ad senatum venisset, quem indictum acceperat, cumque clausas valvas
invenisset atque illic duos tribunos repperisset, Publicium Florianum et
Vectium Aprum, coeperunt cohortari tribuni, ut locum arriperet. Quibus cum diceret iam alium imperatorem appellatum,
retinentes eum ad praetoria castra duxerunt. Sed posteaquam in castra ventum
est, cum Sulpiciano praef. urbi, socero Pertinacis, contionante sibique
imperium vindicante Iulianum e muro ingentia pollicentem nullus admitteret,
primum Iulianus monuit praetorianos, nec eum facerent imperatorem, qui
Pertinacem vindicaret; deinde scripsit in tabulis se Commodi memoriam
restituturum. Atque ita et admissus est et imperator appellatus rogantibus praetorianis,
ne Sulpiciano aliquid noceret, quod imperator esse voluisset.
3. Tunc Iulianus Flavium Genialem et
Tullium Crispinum suffragio praetorianorum praef. praetorii fecit stipatusque
est caterva imperatoria per Maurentium, qui et ante se Sulpiciano coniunxerat. Sane cum vicena quina milia militibus promisisset,
tricina dedit. Inde habita contionem militari vespera in senatum venit totumque
se senatui permisit factoque senatus consulto imperator est appellatus et
tribuniciam potestatem, ius proconsulare in patricias familias relatus emeruit.
Uxor etiam Mallia Scantilla et filia eius Didia Clara Augustae sunt appellatae.
Inde se ad Palatium recepit uxore ac filia illuc vocatis, trepidis invitis eo
transeuntibus quasi iam imminens exitium praesagirent. Praef. urbi Cornelium
Repentinum, generum suum, fecit in locum Sulpiciani. Erat interea in odio
populi Didius Iulianus ob hoc, quod creditum fuerat emendationem temporum
Commodi Pertinacis auctoritate reparandam, habebaturque ita, quasi Iuliani
consilio esset Pertinax interemptus. Et iam hi primum, qui Iulianum odisse
coeperant, disseminarunt prima statim die Pertinacis cena despecta luxuriosum parasse
convivium ostreis et altilibus et piscibus adornatum. quod falsum fuisse
constat; nam Iulianus tantae parsimoniae fuisse perhibetur, ut per triduum
porcellum, per triduum leporem divideret, si quis ei forte misisset, saepe
autem nulla existente religione holeribus leguminibusque contentus sine carne
cenaverit. Deinde neque cenavit, priusquam sepultus esset Pertinax, et
tristissimus cibum ob eius necem sumpsit et primam noctem vigiliis continuavit
de tantas necessitates sollicitus.
|