|
4.
Ubi vero primum inluxit, senatum et equestrem
ordinem in Palatium venientem admisit atque unumquemque, ut erat aetas, vel
fratrem vel filium vel parentem adfatus blandissime est. Sed populus in rostris
atque ante curiam ingentibus eum conviciis lacessebat sperans deponi ab eo
posse imperium, quod milites dederant. Lapidationem quoque fecere. Descendenti
cum militibus et senatu in curiam diras imprecati sunt, rem divinam facienti,
ne litaret, optarunt. Lapides etiam in eum iecerunt, cum Iulianus manu eos
semper placare cuperet. Ingressus autem curiam, placide et prudenter verba fecit.
Egit gratias, quod esset adscitus, quod et ipse et uxor et filia eius
Augustorum nomen acceperunt. Patris patriae quoque nomen recepit, argenteam
statuam respuit. e senatu in Capitolium pergenti populus obstitit, sed ferro et
vulneribus et pollicitationibus aureorum, quos digitis ostendebat ipse
Iulianus, ut fidem faceret, summotus atque depulsus est. Inde ad circense
spectaculum itum est. Sed occupatis indifferenter omnium subsilliis populus
geminavit convicia in Iulianum: Pescennium Nigrum, qui iam imperare dicebatur,
ad urbis praesidium vocavit. Haec omnia Iulianus placide tulit totoque imperii
sui tempore mitissimus fuit; populus autem in milites vehementissime
invehebatur, qui ob pecuniam Pertinacem occidissent. multa igitur, quae
Commodus statuerat, Pertinax tulerat, ad conciliandum favorem populi restituit.
De ipso Pertinace neque male neque bene quicquam egit, quod gravissimum
plurimis visum est. Constitit autem propter metum militum de honore Pertinacis
tacitum esse.
5. Et Iulianus quidem neque
Brittannicos exercitus neque Illyricos timebat, Nigrum vero misso primipilario
occidi praeceperat timens praecipue Syriacos exercitus. Ergo Pescennius Niger in Illyrico, Septimius Severus
in Syria cum exercitibus, quibus praesidebant a Iuliano descivere. Sed cum ei
nuntiatum esset Severum descivisse, quem suspectum non habuerat, pertubatus
est: ad senatum venit impetravitque, ut hostis Severus renuntiaretur; militibus
etiam, qui Severum secuti fuerant, dies praestitutus, ultra quam si cum Severo
fuissent, hostium numero haberentur. Missi sunt praeterea legati a senatu
consulares ad milites, qui suaderent, ut Severus repudiaretur, et is esset
imperator), quem senatus elegerat. Inter ceteros legatus est Vespronius Candidus, vetus
consularis, olim militibus invisus ob durum et sordidum imperium. Missus est
sucessor Severo Valerius Catulinus, quasi posset ei succedi, qui militem iam
sibi tenebat. Missus praeterea Aquilius centurio, notus caedibus senatoriis,
qui Severum occideret. Ipse autem Iulianus praetorianos in campum deduci iubet,
muniri turres, sed milites desides et urbana luxuria dissolutos invitissimos ad
exercitium militare produxit, ita ut vicarios operis, quod uni cuique
praescribebatur, mercede conducerent.
6. Et Severus quidem ad urbem
infesto agmine veniebat, sed Didius Iulianus nihil cum exercitu praetoriano
proficiebat, quem cottidie populus et magis oderat et ridebat. Et Iulianus
sperans Laetum fautorem Severi, cum per eum Commodi manus evasisset, ingratus
tanto beneficio iussit eum occidi. Iussit etiam Marciam unam interfici. Sed dum haec egit
Iulianus, Severus classem Ravennatem occupat, legati senatus, qui Iuliano
promiserant operam suam, ad Severum transierunt. Tullius Crispinus, praef.
praetorio, contra Severum missus, ut classem produceret, repulsus Romam redit.
Haec cum Iulianus videret, senatum rogavit, ut virgines Vestales et ceteri
sacerdotes cum senatu obviam exercitui Severi prodirent et praetentis infulis
rogarent, inanem ... contra barbaros milites parans. Haec tamen agenti Iuliano Plaustius Quintillus
consularis augur contradixit adserens non debere imperare eum, qui armis
adversario non posset resistere. Cui multi senatores consenserunt. Quare iratus Didius
milites e castris petit, qui senatum ad obsequium cogerent aut obtruncarent. Sed id consilium
displicuit. Neque enim decebat, ut, cum senatus hostem Severum Iuliani causa
iudicasset, eundem Iulianum pateretur infestum. Quare meliore consilio ad
senatum venit petitque, ut fieret senatus consultum de participatione imperii;
quod statim factum est.
|