|
7.
Ad imperium venit natu iam grandior et maior
Pescennio Nigro, ut Severus ipse in vita sua loquitur. Sed victo Pescennio, cum
et filiis suis imperium servare cuperet et ingentem senatus amorem circa
Clodium Albinum videret, quod esset viranti quae familiae, litteras ad eum per
quosdam summi amoris ac summae adfectionis misit, quibus hortabatur, ut,
quoniam occisus esset Pescennius Niger, ipse cum eo fideliter rem p. regeret.
Quarum exemplum hoc esse Cordus ostendit : "Imperator Severus Augustus
Clodio Albino Caesari, fratri amantissimo et desiderantissimo, salutem. Victo
Pescennio litteras Romam dedimus, quas senatus tui amantissimus libenter
accepit. Te quaeso, ut eo animo rem p. regas, quo dilectus es frater animi mei,
frater imperii. Bassianus et Geta te salutant. Iulia
nostra et te et sororem salutat. Infantulo tuo - Pescennio Princo munera digna
suo loco tuoque mittemus. Tu velim exercitus rei p. ac nobis retentes, mi
unanime, mi carissime, mi amantissime."
8.
Et has quidem litteras missis stipatoribus fidelissimis dedit, quibus
praecepit, ut epistolam publice darent, postea vero dicerent se velle pleraque
occulte suggerere, quae ad res bellicas pertinerent et ad secreta castrorum
atque aulicam fidem; ubi vero in secretum venissent quasi mandata dicturi,
quinque validissimi eum interimerent gladiolis infra vestem latentibus. Nec illorum
quidem fides defuit; nam cum ad Albinum venissent et epistolam dedissent, qua
lecta cum dicerent quaedam secretius suggerenda et locum se motum ab omnibus
arbitris postularent, et cum omnino neminem paterentur ad porticum longissimam
cum Albino progredi ea specie, ne mandata proderentur, Albinus intellexit
insidias. Denique indulgens suspicionibus eos tormentis dedit. Qui diu primo
pernegarunt, sed postea victi necessitate confessi sunt ea, quae Severus isdem
praeceperat. Tunc iam proditis rebus et apertis insidiis ea, quae suspicabatur,
Albinus clara esse intellegens exercitu ingenti collecto contra Severum atque
eius duces venit.
9.
Et primo quidem conflictu habito contra duces Severi potior fuit, post autem
Severus ipse, cum id egisset apud senatum, ut hostis iudicaretur Albinus,
contra eum profectus acerrime fortissimeque pugnavit in Gallia non sine
varietate fortunae. Denique cum sollicitus augures consuleret, responsum illi
est, ut dicit Marius Maximus, venturum quidem in potestatem eius Albinum, sed
non vivum nec mortuum. Quod et factum est. Nam cum ultimo proelio commissum esset, innumeris
suorum caesis, plurimis fugatis, multis etiam deditis Albinus fugit et, ut
multi dicunt, se ipse percussit, ut alii, servo suo percussus semivivus ad
Severum deductus est - unde confirmatum est augurium, quod fuerat ante
praedictum -, multi praeterea dicunt, a militibus, qui eius nece a Severo
gratiam requirebant. Fuit Albino unus, ut aliqui dicunt, filius; Maximus dicit,
duo. Quibus primum veniam dedit, postea vero eos cum matre percussit et in
profluentem abici iussit. Caput eius excisum pilo circumtulit Romamque misit
litteris ad senatum datis, quibus insultavit, quod Albinum tantopere
dilexissent, ut eius adfines et fratrem praecipue ingenti honore cumularent.
Iacuisse ante praetorium Severi Albini corpus per dies plurimos dicitur usque
ad fetorem, Ianiatumque a canibus in profluentem abiectum est.
|