|
10. Haec ubi sunt Macrino apud
Antiochiam posito nuntiata, miratus audaciam muliebrem, simul etiam contemnens,
Iulianum praefectum ad obsidendos eos cum legionibus misit. Quibus cum Antoninus ostenderetur, miro amore in eum
omnibus inclinatis occiso Iuliano praefecto ad eum omnes transierunt. Dein
parte exercitus coniuncta venit contra Macrinum Antoninus contra se
festinantem, commissoque proelio Macrinus est victus proditione militum eius et
amore Antonini. Fugiens sane Macrinus cum paucis et filio in vico quodam
Bithyniae occisus est cum Diadumeno, ablatumque eius caput est et ad Antoninum
perlatum. Sciendum praeterea, quod Caesar fuisse dicitur, non Augustus
Diadumenus puer, quem plerique pari fuisse cum patris imperio tradiderunt.
Occisus est etiam filius, cui hoc solum attulit imperium, ut interficeretur a
milite. Non enim aliquid dignum in eius vita erit, quod dicatur, praeter hoc quod
Antoninorum nomini est velut nothus adpositus.
11.
Fuit tamen in vita imperatoria paulo rigidior et austerior sperans se ante acta
omnia posse oblivioni dare, cum ipsa severitas illius occasionem reprehendendi
et lacerandi eius aperiret. Nam et Severum se et Pertinacem voluerat nuncupari,
quae duo illi asperitatis nomina videbantur. Et cum illum senatus Pium ac
Felicem nuncupasset, Felicis nomen recepit, Pii habere noluit. Unde in eum
epigramma non infacetum Graeci cuiusdam poetae videtur extare, quod Latine hac
sententia continetur :
Histrio iam senior turpis, gravis, asper,
iniquus,
impius et felix sic simul esse cupit,
ut nolit pius esse, velit tamen esse beatus,
quod natura negat nec recipit ratio.
Nam pius et
felix poterat dicique viderique :
impius, infelix est, [et] erit ille sibi.
Hos versus qui
de Latinis iuxta eos, qui Graeci erant propositi, in foro posuit. quibus
acceptis Macrinus his versibus respondisse fertur :
Si talem Graium
tetulissent fata poetam,
qualis Latinus gabalus iste fuit,
nil populus nosset curia, mango
nullus scripsisset carmina tetra mihi.
His versibus
Macrinus longe peioribus, quam illi Latini sunt, respondisse se credidit, sed
non minus risui est habitus quam poeta ille, qui de Graeco Latine coactus est
scribere.
12.
Fuit igitur superbus et sanguinarius et volens militariter imperare, incusans
quin etiam superiorum temporum disciplinam ac solum Severumprae ceteris
laudans. Nam et in crucem milites tulit et servilibus suppliccis semper adfecit
et, cum seditiones militares pateretur, milites saepius decumavit, aliquando
etiam centesimavit, quodverbum propriumipsius est, cum se clementem diceret,
quando eos centesimaret, qui digni essent decimatione atque vicensimatione.
Longum est eius crudelitates omnes asperire, attamen unam ostendamnon magnam,
ut ipse credebat, sed omnibus tyrannicis inmanitatibus tristiorem. Cum quidam
milites ancillam hospitis iam diu pravi pudoris affectassent atque per quendam
frumentarium ille didicisset, adduci eos iussit interrogavitque, utrum esset
factum. Quod cum constitisset, duos boves mirae magnitudinis vivos subito
aperiri iussit atque his singulos milites inseri capitibus, ut secum conloqui
possent, exertis; itaque poena eos affecit, cum ne adulteris quidem talia apud
maiores vel sui temporis essent constituta supplicia. Pugnavit tamen et contra
Parthos et contra Armenios et contra Arabas, quos Eudaemones vocant, non minus
fortiter quam feliciter. Tribunum, qui excubias deseri passus est, carpento
rotali subteradnexum per totum iter vivum atque examinem traxit. Reddidit etiam
Mezentii supplicium, quod ille vivos mortuis inligabat et ad mortem cogebat
longa tabe confectos. Unde etiam in circo, cum favor publicus in Diadumenum se
proseruisset, adclamatum:
Egregius forma
iuvenis,
cui pater haud Mezentius esset.
Vivos etiam
homines parietibus inclusit et struxit. Adulterii reos semper vivos simul
incendit iunctis corporibus. Servos, qui dominis fugissent, reppertos ad
gladium ludi deputavit. Delatores, si non
probarent, capite affecit; si probarent, delato pecuniae praemio infames
dimisit.
|