|
11. Fecit libertos praesides,
legatos, consules, duces omnesque dignitates polluit ignobillitate hominum
perditorum. Cum ad vindemias vocasset amicos nobiles et ad corbes sedisset,
gravissimum quemque percontari coepit, an promtus esset in venerem,
erubescentibusque senibus exclamabat : "Erubuit, salva res est",
silentium ac ruborem pro consensu ducens. Addidit
praeterea ipse, quae faceret, sine ullius pudoris velamento. Postquam senes
vidit erubescere ac tacere, vel quia aetas vel quia dignitas talia refutabat,
contulit se ad iuvenes et ab his coepit omnia exquirere. A quibus cum audiret
congrua, gaudere coepit, dicens vere liberam vindemiam esse, quam sic
celebreret. Ferunt multi ab ipso primum repertum, ut in vindemiarum festivo
multa in dominos iocularia et audientibus dominis dicerentur, quae ipse
conposuerat, et Graeca maxime. Horum pleraque Marius Maximus dicit in vita
ipsius Heliogabali. Erant amici inprobi et senes quidam et specie philosophi,
qui caput reticulo componerent, qui inproba quaedam pati se dicerent, qui
maritos se habere iactarent. Quos quidam finxisse dicunt, ut illi fierent
vitiorum imitatione cariores.
12.
Ad praefecturam praetorii saltorem, qui histrionicam Romae fecerat, adscivit,
praefectum vigilum Cordium aurigam fecit, praefectum annonae Claudium tonsorem.
Ad honores reliquos promovit commendatos sibi pudibilium inormitate membrorum.
Ad vicensimam hereditatium mulionem curare iussit, iussit et cursorem, iussit
et cocum et claustrarium artificem. Cum ingressus est vel castra vel curiam
aviam suam Variam nomine, de qua superius dictum est, secum induxit, ut eius
auctoritate honestior fieret, quia per se non poterat; nec ante eum, quod iam
diximus, senatum mulier ingressa est ita, ut ad scribendum rogaretur et
sententiam diceret. In conviviis exsoletos maxime iuxta se ponebat eorumque
adtrectatione et tactu praecipue gaudebat, nec quisquam ei magis poculum, cum
bibisset, dabat.
13.
Inter haec mal vitae inpudicissimae Alexandrum, quem sibi adoptaverat, a se
amoveri iussit, dicens se paenitere adoptionis, mandavitque ad senatum, ut Caesaris
ei nomen abrogaretur. Sed in senatu hoc prodito ingens silentium fuit; si
quidem erat optimus iuvenis Alexander, ut postea conprobatum genere imperii
eius, cum ideo displiceret patri, quod inpudicus non esset. Erat autem eidem
consobrinus, ut quidam dicunt; a militibus etiam amabatur et senatui acceptus
erat et equestri ordini. Nec defuit tamen furor usque ad exitium voti pessimi.
Nam ei percussores immisit, et hoc quidem modo : ipse secessit ad hortos Spei
veteris, quasi contra nocuum iuvenem vota concipiens, relicta in Palatio matre
et avia et consobrino suo iussitque, ut trucidaretur iuvenis optimus et rei p.
necessarius; misit et ad milites litteras, quibus iussit, ut abrogaretur nomen
Caesaris Alexandro; misit qui et in castris statuarum eius titulos luto
tegeret, ut fieri solet de tyrannis; misit et ad nutritores eius, quibus
imperavit sub praemiorum spe atque honorum, ut eum occiderent quo vellent modo,
vel in balneis vel veneno vel ferro.
14.
Sed nihil agunt improbi contra innocentes. Nam nulla vi quis adduci potuit, ut
tantum facinus impleret, cum in ipsum magis conversa sint tela, quae parabat
aliis, ab hisque sit interfectus, quibus alios adpetebat. Sed ubi primum lutati
sunt tituli statuarum, milites omnes exarserunt, et pars in Palatium, pars in
hortos, in quibus erat Varius, ire tendunt, ut Alexandrum vindicarent
hominemque inpurum eundemque parricidalis animi tandem a re p. depellerent. Et cum in Paladium venissent, Alexandrum cum matre
atque avia custoditum diligentissime postea in castra duxerunt. Secuta autem
erat illos Symiamira mater Heliogabali pedibus, sollicita filio. Inde itum est
in hortos, ubi Varius invenitur certamen aurigandi parans, exspectans tamen
intentissime, quando eidem nuntiaretur consobrinus occisus. Qui subito militum
strepitu exterritus in angulum se condit obiectuque veli cubicularis, quod in
introitu erat cubiculi, se texit, missis praefectis alio ad conpescendos
milites in castra, alio vero ad eos placandos, qui iam in hortos venissent.
Antiochianus igitur e praefectis unus milites, qui in hortos venerant,
sacramenti admonitione exoravit, ne illum occiderent, quia nec multi venerant
et plerique cum vexillo, quod Aristomachus tribunus retinuerat, remanserat. Haec in hortis.
15.
In castris vero milites precanti praefecto dixerunt se parsuros esse
Heliogabalo, si et inpuros homines et aurigas et histriones a se dimoveret
atque ad bonam frugem rediret his maxime summotis, qui cum omnium dolore apud eum
plurimum poterant et qui omnia eius vendebant vel veritate vel fumis. Remoti
sunt denique ad eo Hierocles, Gordius et Myrismus et duo improbi familiares,
qui eum ex stulto stultiorem faciebant. Mandatum praeterea a militibus
praefectis, ne paterentur illum ita diutius vivere et ut Alexander custodiretur
nevel illi aliqua vis adferretur, simul ne Caesar quempiam amicum Augusti
videret, ne ulla fieret imitatio turpitudinis. Sed Heliogabalus et ingenti
prece Hieroclem reposcebat inpudicissimum hominem et insidias in dies Caesaris
propagabat. Denique kal. Ianuariis, cum simul tum designati essent consules,
noluit cum consobrino procedere. Ad extremum cum ei avia et mater dicerent
inminere milites ad eius exitium, nisi concordiam viderent inter se consobrinorum,
sumpta praetexta hora diei sexta processit ad senatum avia sua ad senatum
vocata et ad sellam perducta. Deinde in
Capitolium ad vota concipienda et perficienda solemnia ire noluit, omniaque per
praetorem urbanum facta sunt, quasi consules illic non essent.
|