|
9.
Nam ignobilitatis tegendae causa omnes conscios
generis sui interemit, nonnullos etiam amicos, qui ei saepe misericordiae
paupertatis causa pleraque donaverant. Neque enim fuit crudelius animal in
terris omnia sic in viribus suis ponens, quasi non posset occidi. Denique cum
immortalem se prope crederet ob magnitudinem corporis virtutisque, mimus quidam
in theatro praesente illo dicitur versus Graecos dixisse, quorum haec erat Latina
sententia: "Et qui ab uno non potest occidi, a multis occiditur. Elefans grandis est et
occiditur, leo fortis est et occiditur, tigris fortis est et occiditur: cave
multos, si singulos non times." Et
haec imperatore ipso praesente iam dicta sunt. Sed cum interrogaret amicos,
quid mimicus scurra dixisset, dictum est ei, quod antiquos versus cantaret
contra homines asperos scriptos, et ille, ut erat Thrax et barbarus, credidit. Nobilem circa se neminem
passus est, prorsus ut Spartaci aut Athenionis exemplo imperabat. Praeterea
omnes Alexandri ministros variis modis interemit. Dispositionibus eius invidit.
Et dum suspectos habet amicos ac ministros eius, crudelior factus est.
10.
Cum esset ita moratus, ut ferarum more viveret, tristior et immanior factus est
factione Magni cuiusdam consularis viri contra se parata, qui cum multis
militibus et centurionibus ad eum confodiendum consilium inierant, cum in se
imperium transferre cuperet. Et genus factionis fuit tale: cum ponte iuncto in
Germanos transire Maximinus vellet, placuerat, ut contrarii cum eo transirent,
pons postea solveretur, ille in barbarico circumventus occideretur, imperium
Magnus arriperet. Nam omnia bella coeperat agere, et quidem fortissime, statim
ut factus est imperator, peritus utpote rei militaris, volens existimationem de
se habitam tenere et ante omnes Alexandri gloriam, quem ipse occiderat,
vincere. Quare imperator etiam in
exertitio cottidie milites detinebat eratque in armis ipse, manu exercitui et
corpore multa semper ostendens. Et istam quidem factionem Maximinus ipse
finxisse perhibetur, ut materiam crudelitatis augeret. Denique sine iudicio,
sine accusatione, sine delatore, sine defensore omnes interemit, omnium bona
sustulit et plus quattuor militbus hominum occisis se satiare non potuit.
11.
Fuit etiam sub eodem factio descicentibus sagittariis Osdroenis ab eodem ob
amorem Alexandri et desiderium, quem Maximino apud eos occisum esse constabat,
nec aliud persuaderi potuerat. Denique etiam ipsi Titum, unum ex suis, sibi
ducem atque imperatorem fecerunt, quem Maximinus privatum iam dimiserat. Quem quidem et purpura
circumdewderunt, regio apparatu ornarunt et quasi sui milites obsaepierunt, et
invitum quidem. Sed hic dormiens domi suae ab uno ex amicis suis interfectus
est, qui sibi doluit illum esse praepositum, Macedonio nomine, qui eum Maximino
prodidit quique caput eius ad imperatorem detulit. Sed Maximinus primo ei
gratias egit, postea tamen ut proditorem odio habuit et occidit. His rebus in
dies inmanior fiebat, ferearum more, quae vulneratae magis exulcerantur. Post
haec transiit in Germaniam cum omni exercitu et Mauris et Osdroenis et Parthis
et omnibus, quos secum Alexander ducebat ad bellum. Et ob hoc maxime orientalia secum trahebat auxilia,
quod nulli magis contra Germanos quam expediti sagittarii valent. Mirandum
autem adparatum belli Alexander habuit, cui Maximinus multa dicitur addidisse.
12.
Ingressus igitur Germaniam Transrenanam per triginta vel quadraginta milia
barbarici soli vicos [incendit], greges abegit, praedas sustulit, barbarorum
plurimos interemit, militem divitem reduxit, cepit innumeros, et nisi Germani a
campis ad paludes et silvas confugissent, omnem Germaniam in Romanam ditionem
redegisset. Ipse praeterea manu sua multa faciebat, cum etiam paludem ingressus
circumventus esset a Germanis, nisi cum suo equo inhaerentem [milites]
liberassent. Habuit enim hoc barbaricae temeritatis, ut putaret imperatorem
manu etiam sua semper [uti] debere. Denique quasi navale quoddam proelium in
palude fecit plurimosque illic interemit. Victa igitur Germania litteras Romam
ad senatum et populum misit se dictante conscriptas, quarum sententia haec
fuit: "Non possumus tantum, p. c., loqui, quantum fecimus. Per quadraginta
quinquaginta milia Germanorum vicos incendimus, greges abduximus, captivos
abstraximus, armatos occidimus, in palude pugnavimus. Pervenissemus ad silvas,
nisi altitudo paludium nos transire non permisisset." Aelius Cordus dicit
hanc omnino ipsius orationem fuisse. Credibile est; quid enim in hac est, quod
non posset barbarus miles? Qui pari sententia et ad populum scripsit sed maiore
reverentia, idcirco quod senatum oderat, a quo se contemni multum credebat. Iussit
praeterea tabulas pingi ita, ut erat bellum ipsum gestum, et ante curiam
proponi, ut facta eius pictura loqueretur. Quas quidem tabulas post mortem
eius senatus et deponi iussit et exuri.
|