|
1.
[De] huius genere superius dictum est, ipse
autem pulchritudinis fuit tantae, ut passim amatus sit a procacioribus feminis,
nonnullae etiam optaverint de eo concipere. Proceritatis videbatur posse illius
esse, ut ad paternam staturam perveniret, si quidem anno vicesimo et primo
perit, in ipso flore iuventutis, ut aliqui autem diceunt, octavo decimo,
litteris et Graecis et Latinis inbutus ad primam disciplinam. Nam usus est
magistro Graeeco litteratore Fabillo, cuius epigrammata Graeca multa et extant,
maxime in imaginibus ipsius pueri. Qui versus Graecos fecit ex illis Latinis Vergilii, cum
ipsum puerum describeret:
Qualis ubi
Oceani perfusus Lucifer unda
extulit os sacrum caelo tenebrasque resolvit,
talis erat iuvenis patrio sub nomine clarus.
Grammatico
Latino usus est Filemone, iuris peritp Modestino, oratore Tatiano, filio
Titiani senioris, qui provinciarum libros pulcherrimos scripsit et qui dictus
est simia temporis sui, quod cuncta esset imitatus. Habuit et Graecum rhetorem
Eugamium sui temporis clarum. Desponsa illi erat Iunia Fadilla, proneptis
Antonini, quam postea accepit Toxotius, eiusdem familiae senator, qui perit
post praeturam, cuius etiam poemata exstant. Manserunt autem apud eam arrae
regiae, quae tales, it Iunius Cordus loquitur, (harum rerum persecutor est) fuisse
dicuntur: monolinum de albis novem, reticulum cum prasinis undecim,
dextrocherrium cum costula de hyacinthis quattuor praeter vestes, auratas et
omnes regias, ceteraque insignia sponsaliorum.
2.
Adulescens autem ipse Maximinus superbiae fuit insolentissimae, ita ut etiam,
cum pater suus, homo crudelissimus, plerisque honoratis adsurgeret, ille
resideret, vitae laetioris, vini parcissimus, cibi avidus, maxime silvestris,
ita ut nonnisi aprunam, anates, grues et omnia captiva ederet. Infamabant eum
ob nimiam pulchritudinem amici Maximi et Balbini et Gordiani et maxime
senatores, qui speciem illam velut divinitus lapsam incorruptam esse noluerunt.
Denique illo tempore, quo circum Aquileiam muros circumiens cum patre deditionem
urbis petebat, nihil aliud ei quam spurcities obiecta est, quae longe ab illius
fuitvita. Vestibus tam adcuratus fuit, ut nulla mulier nitidior esset in mundo.
Amicis paternis inmane quantum obsecutus est, sed ut donaret ac largiretur. Nam
in salutionibus superbissimus erat et manum porrigebat et genua sibi osculari
patiebatur, nonnumquam etiam pedes; quod numquam passus est senior Maximinus,
qui dicebat: "Dii prohibeant, ut quisnam ingenuorum pedibus meis osculum
figat". Et quoniam ad Maximinum seniorem revertimur, res iucunda
praetereunda non est. Nam cum esset Maximinus pedum, ut diximus, octo et prope
semis, calciamentum eius, id est campagnum regium, quidam in luco, qui est
inter Aquileiam et Arciam, posuerunt, quod constitit pede maius fuisse hominis
vestigio mensura. Unde etiam vulgo tractum est, cum de longis et ineptis
hominibus diceretur "caliga que, Maximini". Quod idcirco indidi, ne,
quis Cordum legeret, me praetermisisse crederet aliquid, quod ad rem
pertineret. Sed redeam ad filium.
3.
De hoc adulescente Alexander Aurelius ad matrem suam scribit Mamaeam, cupiens
ei sororem suam Theocliam dare, in haec verba: "Mi mater, si Maximinus
senior dux noster et quidem optimus non aliquid in se barbarum contineret, iam
ego Maximino iuniori Theocliam tuam dedissem. Sed timeo, ne soror mea Graecis
munditiis erudita barbarum socerum ferre non possit, quamvis ipse adulescens et
pulcher et scolasticus et ad Graecas munditias eruditus esse videatur. Haec
quidem cogito sed te tamen consulo, utrum Maximinum, Maximini filium, generum
velis an Messalam ex familia nobili, oratorem potentissimum eundemque
doctissimum et, nisi fallor, in rebus bellicis, si adplicetur, fortem
futurum." Haec Alexander de Maximino. De quo nos nihil amplius habemus
quod dicere. Sane ne quid praetermissum esse videatur, etiam epistolam indidi
patris Maximini, imperatoris iam facti, qui dicit idcirco se etiam filium suum
appellasse imperatorem, ut videret urbs in pictura vel in veritate, qualis
esset iunior Maximinus in purpura. Fuit autem talis epistola: "Ego cum
propter adfectum, quem pater filio debet, Maximinum meum imperatorem appellari
permisi, tum etiam, ut populus Romanus et senatus ille antiquus iuraret se
numquam pulchriorem imperatorem habuisse." Usus autem est idem adulescens
et aurea lorica exemplo Ptolomaeorum, usus est et argentea, usus et clypeo
gemmato inaurato et hasta inaurata. Fecit et spatas argenteas, fecit etiam
aureas et omnino quicquid aius pulchritudinem posset iuvare, fecit et gageas
gemmatas, fecit et bucculas. Haec sunt quae de puero sciri et dici decuit.
Reliqua qui volet nosse de rebus Veneriis et amatoriis, quibus eum Cordus
aspergit, eundem legat; nos enim hoc loco finem libri faciemus, ad alia, ut
iubetur velut publico iure, properantes.
4.
Omina sane imperii haec fuerunt: serpens dormienti caput circumdedit. Posita ab eodem vitis
intra annum ingentes uvas purpureas attulit et mirae magnitudinis facta est. Scutum eius sub sole arsit. Lanceola sic fissa est
fulmine, ut tota etiam per ferrum finderetur et duas partes faceret. Quando
dixerunt haruspices duos imperatores non diuturnos ex una domo isdem nominibus
futuros. Lorica patris eius non, ut solet, ferrugine sed tota purpureo colore
infecta a plurimis visa est. Filio autem haec fuerunt: cum grammatico daretur,
quaedam parens sua libros Homericos omnes purpureos dedit aureis litteris
scriptos. Ipse puerulus cum ad cenam ab Alexandro esset rogatus in patris
honorem, quod ei deesset vestis cenatoria, ipsius Alexandri accepit. Cum infans
esset, subito per publicum veniente vehiculo Antonini Caracalli, quod vacuum
erat, conscendit et sedit et vix aegreque a mulionibus carrucariis deturbatus
est. Nec
defuerunt, qui cavendum infantem dicerent Caracallo. Tum ille dixit:
"Longe est, ut mihi iste succedat." Erat enim illo tempore
interignobiles et nimis parvus.
|