|
4.
Prima igitur relatio principum fuit, ut duo
Gordiani divi appellarentur. Aliqui autem unum putant appellatum,seniorem videlicet,
sed ego libris, quos Iunius Cordus affatim scripsit, legisse memini ambos in
deos relatos, si quidem senior laqueo vitam finivit, iunior autem in bello
consumptus est, qui utique maiorem meretur reverentiam, quod eum bellum rapuit.
Post has igitur relationes praefectura urbi in Sabinum conlata est, virum
gravem et Maximi moribus congruentem, praetoriana in Pinarium Valentem. Sed
priusquam de actibus eorum loquar, placet aliqua dici de moribus atque genere,
non eo modo quo Iunius Cordus est persecutus omnia, sed illo quo Svetonius
Tranquillus et Valerius Marcellinus, quamvis Curius Fortunatianus, qui omnem
hanc historiam perscripsit, pauca contigerit, Cordus vero tam multa, ut etiam
pleraque vilia et minus honesta perscripserit.
5.
Maximo pater fuit Maximus, unus e plebe, ut nonnulli dicunt, faber ferrarius,
ut alii, raedarius vehicularius fabricator. Hunc suscepit ex uxore Prima
nomine. Cui fratres quattuor pueri fuerunt, quattuor puellae, qui omnes intra
pubertatem interierunt. Nato Maximo carnem bubulam et quidem multam aquila in
cella eorum proiecisse fertur, quae angusto patebat inpluvio, eandemque, cum
iaceret neque quisquam adtingere auderet religionis timore, iterum sustulisse
et in proximum sacellum, quod erat Iovis Praestitis, detulisse. Id eo tempore
nihil visum est ominis habere, sed non sine causa factum probavit imperium.
Pueritiam omnem in domo patrui Pinarii fecit, quem statim ad praefecturam
praetorii subvexit, ubi factus est imperator. Operam grammatico, rhetori non
multum dedit, si quidem semper virtuti militari et severitati studuit. Attamen militaris
tribunus fuit et multos egit numeros et postea praeturam, sumptu Pescenniae
Marcellinae, quae illum loco filii suscepit et aluit. Inde proconsulatum Bithyniae
egit et deinceps Graeciae ac tertio Narbonae. Missus praeterea legatus Sarmatas
in Illyrico contudit atque inde translatus ad Renum rem contra Germanos satis
feliciter gessit. Post haec praefectus urbi prudentissimus, [in]
ingeniosissimus et severissimus adprobatus est. Quare veluti meritum senatus
ei, homini, quod non licebat, novae familiae, imperium tamen detulit, confessis
omnibus eo tempore in senatu aptiorem non esse, qui deberet principis nomen
accipere.
6. Et
quoniam etiam minora plerique desiderant, fuit cibi avidus, vini parcissimus,
ad rem Veneriam nimis rarus, domi forisque semper severus, ita ut et tristis
cognomen acciperet. Vultu gravissimus et retorridus, statura procerus, corporis
qualitate sanissimus, moribus aspernabilis ac tamen iustus neque umquam usque
ad exitum negotiorum vel inhumanus vel inclemens. Rogatus semper ignovit nec
iratus est, nisi ubi eum irasci decuit. Factionibus se numquam praebuit,
iudicii tenax fuit neque aliis potius quam sibi credidit. Quare et a senatu
multum dilectus est et a populo timori habitus, si quidem sciebat populus eius
censoriam praefecturam, quam videbat posse in imperio vehementius convalescere.
|