|
10. Maximo igitur ad bellum profecto
senatus per omnes regiones consulares, praetorios, quaestorios, aedilicios,
tribunicios etiam viros misit, ita ut unaquaeque civitas, ut per singulas urbes
Maximinus fatigaretur. Iussum tunc tamen, ut omnia ex agris in civitates colligerentur,
ne quis hostis publicus inveniret. Scriptum est praeterea ad omnes provincias
missis frumentariis iussumque, ut, quicumque Maximinum iuvisset, inhostium
numero duceretur. Inter haec Romae iterum seditiones inter populum et milites
ortae sunt. Et cum mille edicta Balbinus proponeret nec audiretur, veterani se
in castra praetoria contulerunt cum ipsis praetorianis, quos coepit populus
obsidere. Nec umquam ad amicitiam essent redacti, nisi fistulas aquarias
populus incidsset. In urbe autem, priusquam dictum esset milites pacatos
venire, et tegulae de tectis iactae sunt et omnia, quae in domibus erant, vasa
proiecta. Atque ideo maior pars civitatis perit et multorum divitiae. Nam
latrones se militibus miscuerunt ad vastanda ea, quae norant ubi repperirent.
11.
Cum haec Romae geruntur, Maximus sive Puppienus apud Ravennam bellum parabat
ingenti apparatu, timens vehementissime Maximinum, de quo saepissime dicebat se
non contra hominem, sed contra Cyclopem bellum gerere. Et Maximinus quidem apud
Aquleiam ita victus est, ut a suis occideretur, caputque eius et filii perlatum
est Ravennam, quod a Maximo Romam transmissum est. Non tacenda hoc loco devotio
est Aquileiensium pro Romanis, qui etiam crines mulierum pro nervis ad sagittas
emittendas adhibuisse dicuntur. Tantum sane laetitiae fuit in Balbino, qui plus
timebat, ut hecatomben faceret, statim Maximini caput adlatum est. Hecatombe
autem tale sacrificium est : centum arae uno in loco caespiticiae extruuntur,
et ad eas centum sues, centum oves mactantur. Iam, si imperatorium sacrificium sit, centem leones, centum aquilae et
cetera huius modi animalia centena feriuntur. Quod quidem etiam Graeci quondam
fecisse dicentur, cum pestilentia laborarent, et a multis imperatoribus id
celebratum constat.
12.
His igitur peractis Balbinus cum summa gratulatione Maximum redeuntem e
Ravennati cum exercitu integro et copiis expectabat, si quidem Maximinus ab
oppidanis Aquileiensibus et paucis, qui illic erant, militibus et Crispino ac
Menofilo consularibus, qui a senatu missi fuerant, victus est. Ipse autem
Maximus Aquileiam idcirco accesserat, ut omnia tuta et integra usque ad Alpes
relinqueret ac, si quae essent barbarorum, qui Maximino faverant, reliquiae,
compesceret. Missi sunt denique ad eum legati senatores viginti, quorum nomina
sunt apud Cordum, (in his consulares quattuor, praetorii octo, octo quaestorii)
cum coronis et senatus consulto, in quo ei statuae auratae equestres
decernebantur. Ex quo quidem Balbinus subiratus est, dicens Maximum minus quam se
laborasse, cum ipse domi tanta bella compressisset, ille autem otiosus apud
Ravennam sedisset. Sed tantum valet velle, ut Maximo, quia profectus est contra
Maximinum, etiam victoria decerneretur. Quam impletam ille nescivit. Exercitu
igitur suscepto Maximini ad urbem cum ingenti pompa et multitudine Maximus
venit, maerentibus militibus, quod eum imperatorem, quem ipsi delegerant,
perdiderant et oes habebant, quos senatus legerat. Nec dissimulari potertat
maeror, qui apparebat in frontibus singulorum; et iam quidem nec verbis
abstinebatur, quamvis Maximus et apud milites saepe dixisset oblivionem
praeteritorum esse debere et stipendia mnagna donasset et auxilia in ea loca,
quae delegerant, dimisisset. Sed animi
militum semel inbuti odio refrenari nequeunt. Denique cum audissent senatus
adclamatioines, quae milites tangerent, acriores contra Maximum et Balbienum
extiterunt, secum cotidie cogitantes, quos imperatores facere deberent.
|