|
7. Hic imperatorem se in oriente
appellavit, ut quidam dicunt, Faustina volente, quae valetudini Marci iam
diffidebat et timebat ne infantes filios tueri sola non posset atque aliquis existeret,
qui capta statione regia infantes de medio tolleret. Alii autem dicunt hanc
artem adhibuisse militibus et provincialibus Cassium contra Marci amorem, ut
sibi posset consentiri, quod diceret Marcum diem suum obisse. Nam et divum eum
appellasse dicitur, ut desiderium illius leniret. Imperatorio animo cum
processisset, eum, qui sibi aptaverat ornamenta regia, statim praefectum
praetorii fecit; qui et ipse occisus est Antonino invito ab exercitu, qui et
Maecianum, cui erat commissa Alexandria quique consenserat spe participatus
Cassio, invito atque ignorante Antonino interemit. Nec tamen Antoninus graviter
est iratus rebellione cognita nec in eius liberos aut affectus saevit. Senatus
illum hostem appellavit bonaque eius proscripsit. Quae Antoninus in privatum
aerarium congeri noluit, quare senatu praecipiente in aerarium publicum sunt
relata. Nec Romae terror defuit, cum quidam Avidium Cassium dicerent absente
Antonino, qui nisi a voluptariis unice amabatur, Romam esse venturum atque
urbem tyrannice direpturum, maxime senatorum causa. Qui eum hostem iudicaverant
bonis proscriptis. Et amor Antonini hoc maxime enituit, quod consensu omnium
praeter Antiochenses Avidius interemptus est; quem quidem occidi non iussit sed
passus est, cum apud cunctos clarum esset, si potestatis suae fuisset, parsurum
illi fuisse.
8. Caput eius ad Antoninum cum
delatum esset, ille non exultavit, non elatus est, sed etiam doluit ereptam
sibi esse occasionem misericordiae, cum diceret se vivum illum voluisse capere,
ut illi exprobraret beneficia sua eumque servaret. Denique cum quidam diceret
reprehendendum Antoninum, quod tam mitis esset inhostem suum eiusque liberos et
adfectus atque omnes, quos conscios tyrannidis repperisset, addente illo qui
reprehendebat "quid si ille vicisset?", dixisse dicitur: "non
sic deos coluimus nec sic vivimus, ut ille nos vinceret." Enumeravit
deinde omnes principes, qui occisi essent, habuisse causas, quibus mererentur
occidi nec quemquam facile bonum vel victum a tyranno vel occisum, dicens
meruisse Neronem, debuisse Caligulam, Othonem et Vitellium nec imperare
voluisse. Nam de Pertinace et Galba paria
sentiebat, cum diceret in imperatore avaritiam esse acerbissimum malum. Denique
non Augustum, non Traianum, non Hadrianum, non patrem suum a rebellibus
potuisse superari, cum et multi fuerint et ipsis vel invitis vel insciis
extincti. Ipse autem Antoninus a senatu petit, ne graviter in conscios
defectionis animadverteretur, eo ipse tempore, quo rogavit, ne quis senator
temporibus suis capitali supplicio adficeretur, quod illi maximum amorem
conciliavit; denique paucissimis centurionibus punitis deportatos revocari
iussit.
9.
Antiochensis, qui Avidio Cassio consenserant,
[non punivit], sed et his et aliis civitatibus, quae illum iuverant, ignovit,
cum primo Antiochensibus graviter iratus esset hisque spectacula sustulisset et
multa alia civitatis ornamenta, quae postea reddidit. Filios Avidii Cassii
Antoninus parte media paterni patrimonii donavit, ita ut filias eius auro,
argento et gemmis cohonestaret. Nam et Alexandriae, filiae Cassii, et genero
Druentiano liberam evagandi, ubi vellent, potestatem dedit. Vixeruntque non
quasi tyranni pignora, sed quasi senatorii ordinis in summa securitate, cum
illis etiam in lite obici fortunam propriae vetuisset domus, damnatis aliquibus
iniuriarum, qui in eos petulantes fuissent. Quos quidem amitae suae marito
commendavit. Si quis autem omnem hanc historiam scire desiderat, legat Mari
Maximi secundum librum de vita Marci, in quo ille ea dicit, quae solus Marcus
mortuo iam Vero egit. Tunc enim Cassius rebellavit, ut probat epistula missa ad
Faustinam, cuius hoc exemplum est: "Verus mihi de Avidio verum scripserat,
quod cuperet imperare. Audisse enim te arbitror, quod Veri statores de eo
nuntiarent. Veni igitur in Albanum, uttractemus omnia dis volentibus.nil
timeas." Hinc autem apparet Faustinam ista nescisse, cum dicat Marius
infamari eam cupiens, quod ea conscia Cassius imperium sumpsisset. Nam et ipsius
epistula extat ad virum, qua urget Marcum, ut in eum graviter vindicet.
Exemplum epistulae Faustinae ad Marcum: "Ipsa in Albanumcras, ut iubes,
mox veniam: tamen iam hortor, ut, si amas liberos tuos, istos rebelliones
acerrime persequaris. Male enim adsuevereunt et duces [et] milites, qui nisi opprimuntur,
oppriment."
|