Lib. Ep. Par.

 1   1,  4, 5    |          et aspera. Plerique inter mortis metum et vitae tormenta
 2   1,  7, 4    |   munimenta? quo artes? omnia ista mortis morae sunt. Mane leonibus
 3   3, 22, 10   |             invenies aeque timidum mortis, aeque inscium vitae. Nemo
 4   3, 24, 4    |           hominibus metum demeret, mortis et carceris. ~5.
 5   3, 24, 11   |      omnibus saeculis contemptores mortis, qui sunt plurimi, colligo;
 6   3, 24, 23   |        inquietam tibi feceris metu mortis? ' His adicias et illud
 7   3, 24, 23   |        dementiam, ut quidam timore mortis cogantur ad mortem. ~24.
 8   3, 24, 24   |          confirmabis animum vel ad mortis vel ad vitae patientiam; [
 9   3, 27, 2    |             Hoc denique tibi circa mortis diem praesta: moriantur
10   4, 30, 1    | philosophia praestat, in conspectu mortis hilarem <esse> et in quocumque
11   4, 30, 1    |           animo abire. Alia genera mortis spei mita sunt: desinit
12   4, 30, 2    |         morientis vitium esse, non mortis; non magis in ipsa quicquam
13   4, 30, 6    |        narraret expertus: accessus mortis quam perturbationem afferat
14   4, 30, 7    |           vita enim cum exceptione mortis data est; ad hanc itur.
15   4, 30, 14   |           timemus sed cogitationem mortis; ab ipsa enim semper tantundem
16   6, 54, 2    |          medici hanc 'meditationem mortis' vocant; facit enim aliquando
17   7, 68, 12   |        vita beata non in conspectu mortis ageremus! Sed nunc quoque
18   8, 70, 8    |   commodaret. Stultitia est timore mortis mori: venit qui occidat,
19   8, 70, 9    |        carcere et in exspectatione mortis exegit, non hoc animo tamquam
20   8, 70, 13   |       aliquis fuisse aliquod genus mortis animosius'. Vis tu cogitare
21   8, 70, 19   |         arbitrium suum instrumenta mortis eligere, obvia quaeque rapuerunt
22   8, 71, 37   |          sed ambitionem, sed metum mortis, qui victores gentium vicit.
23   8, 74, 3    |         miserorum quam exspectatio mortis exagitat undique impendens;
24   8, 74, 11   |       vitae nos odium tenet, timor mortis. Natat omne consilium nec
25   9, 76, 28   |          vir fortis ac iustus, cum mortis suae pretia ante se posuit,
26   9, 78, 4    |          nihil aeque expectationem mortis ac metum subripit: non iudicabam
27   9, 78, 6    |           morbo gravia sunt: metus mortis, dolor corporis, intermissio
28   9, 80, 5    |       petas. Libera te primum metu mortis (illa nobis iugum inponit),
29  10, 82, 4    |           in quam non intret metus mortis? quae tam emunita et in
30  10, 82, 9    |           interrogatione iudicavit mortis metum extinguere, an qui
31  10, 82, 12   |          Brutus qui, cum periturus mortis moras quaereret, ad exonerandum
32  10, 82, 23   |             sed omnibus mortalibus mortis timor detrahi debet. Quomodo
33  16, 98, 18   |        utrumque sibi fidit nec spe mortis patienter dolet nec taedio
34  16, 99, 30   |          est; effugit enim maximum mortis incommodum, non esse. ~31.
35 17-18, 101, 10|    miserrima omnia efficiens metus mortis. Inde illud Maecenatis turpissimum
36 17-18, 108, 24|            durae rapit inclementia mortis. ~25.
37  19, 117, 23  |      causae vivendi sunt quam viae mortis. ~24.
38  19, 117, 24  |         roga: si mori placuit, hic mortis est fructus, optare desinere. ~
39  20, 121, 18  |          ad vitam prodit sine metu mortis. ~19.