Lib. Ep. Par.
1 1, 9, 14 | est - nulla enim re uti scit - sed omnibus eget'. Sapienti
2 2, 17, 3 | Cum classicum cecinit, scit non se peti; cum aqua conclamata
3 3, 23, 1 | est. Ad summa pervenit qui scit quo gaudeat, qui felicitatem
4 5, 43, 1 | nulli narraveras? Is qui scit plurimum, rumor. 'Quid ergo? '
5 6, 55, 4 | sapienti potest. Ille solus scit sibi vivere; ille enim,
6 6, 55, 4 | ille enim, quod est primum, scit vivere. ~5.
7 7, 66, 13 | ille obsessorum animus, qui scit non esse clusum cui mors
8 8, 70, 7 | potius quam cogitem in eo qui scit mori nil posse fortunam? ~
9 8, 71, 26 | queritur. Vires suas novit; scit se esse oneri ferendo. ~
10 8, 72, 7 | est, si confidit sibi, si scit omnia vota mortalium, omnia
11 8, 74, 7 | munuscula, a theatro fugit et scit magno parva constare. Nemo
12 9, 75, 7 | sunt; non est beatus qui scit illa, sed <qui> facit. ~
13 9, 76, 33 | gladios micantes videt et si scit sua nihil interesse utrum
14 9, 76, 35 | hoc mihi restare': sapiens scit sibi omnia restare; quidquid
15 9, 78, 27 | illi ex magna parte natura; scit tempore honesta non crescere:
16 10, 81, 10 | beneficium dare quisquam scit nisi sapiens -- hic scilicet
17 10, 81, 11 | vocant) et ait, 'nemo ergo scit praeter sapientem referre
18 10, 81, 11 | creditori suo reponere quisquam scit alius nec, cum emit aliquam
19 10, 81, 12 | dicimus, 'solus sapiens scit amare, solus sapiens amicus
20 10, 81, 13 | effigies. Nemo referre gratiam scit nisi sapiens. Stultus quoque,
21 10, 81, 13 | Stultus quoque, utcumque scit et quemadmodum potest, referat;
22 10, 83, 13 | nunc nominet eos quibus scit et vinum male credi et sermonem
23 11-13, 85, 25| dicis, si mala sunt; sed si scit mala illa non esse et unam
24 11-13, 85, 26| fortunae non timebit? ' Non; scit enim illa non esse mala
25 11-13, 88, 4 | quisquis ignorat, alia frustra scit. * * * utrum doceant isti
26 11-13, 88, 26| vis quaeve natura sapiens scit: cursus et recursus et quasdam
27 11-13, 88, 29| illas propter ipsas venit; scit optimum esse modum cupitorum
28 11-13, 88, 30| sanguini tamquam suo parcit et scit homini non esse homine prodige
29 14, 92, 31 | cupiditas nostra et effodit. Scit, inquam, aliubi positas
30 15, 94, 12 | de fugiendis petendisque scit <quid> sibi faciendum sit
31 15, 95, 71 | trepidatione fiducia est! Scit se unum esse de cuius statu
32 17-18, 101, 7| necessitas fixit, sed nemo scit nostrum quam prope versetur
33 17-18, 101, 9| est, ubi stabilita mens scit nihil interesse inter diem
34 17-18, 109, 5| non enim omnia sapiens scit; etiamsi sciret, breviores
35 20, 120, 14 | mortalitatem suam cogitat et scit in hoc natum hominem, ut
36 20, 120, 15 | angusta, si exire non metuit; scit enim quo exiturus sit qui
37 20, 121, 13 | ignorat. Et conatum sibi esse scit: quis sit aut unde sit nescit.
|