Lib. Ep. Par.

 1   1,  5, 2    |         invidiosum est: quid si nos hominum consuetudini coeperimus
 2   1,  7, 3    |            et aliquid laxamenti quo hominum oculi ab humano cruore acquiescant.
 3   1, 10, 5    |            enim quanta dementia est hominum! turpissima vota dis insusurrant;
 4   2, 13, 16   |           intelleges quam foeda sit hominum levitas cotidie nova vitae
 5   3, 24, 23   |         eiusdem notae licet, tantam hominum imprudentiam esse, immo
 6   3, 26, 6    |               Remove existimationem hominum: dubia semper est et in
 7   5, 43, 4    |      prodest recondere se et oculos hominum auresque vitare? ~5.
 8   5, 44, 1    |             vulgo et ad felicitatem hominum maximam emergere. Si quid
 9   5, 52, 4    |          adhuc invenies genus aliud hominum ne ipsum quidem fastidiendum
10   6, 56, 11   |            res nos avocabit, nullus hominum aviumque concentus interrumpet
11   6, 58, 19   |        infinita habet rerum natura, hominum, piscium, arborum, ad quae
12   6, 60, 4    |       animalium loco numeremus, non hominum, quosdam vero ne animalium
13   7, 68, 5    |         nimis latere et a conspectu hominum secedere. Ille Tarentum
14   8, 71, 27   |              Non educo sapientem ex hominum numero nec dolores ab illo
15   9, 76, 13   |          Quae condicio rerum, eadem hominum est: navis bona dicitur
16   9, 76, 25   |                     Diximus futuram hominum feliciorem vitam quam deorum,
17   9, 77, 13   | commorerentur; atqui multa milia et hominum et animalium hoc ipso momento
18   9, 78, 28   |          Posidonius ait, 'unus dies hominum eruditorum plus patet quam
19   9, 80, 8    |             dicas quos supra capita hominum supraque turbam delicatos
20  10, 81, 25   |           inputet casum, et peccata hominum ad fortunam potius refert.
21 11-13, 87, 34 |          veri similior illa species hominum animis obicitur a virtute,
22  14, 90, 11   |           Omnia enim ista sagacitas hominum, non sapientia invenit. ~
23  14, 90, 38   |                                Quid hominum illo genere felicius? In
24  14, 91, 7    |            publice stabile est; tam hominum quam urbium fata volvuntur.
25  15, 95, 24   |       discurritur. Di boni, quantum hominum unus venter exercet! ~25.
26  16, 97, 1    |            suis quisque temporibus: hominum sunt ista, non temporum.
27 17-18, 102, 15|              non verba illi benigna hominum sed iudicia promittimus.
28 17-18, 103, 2 |          occurrunt vultibus credis: hominum effigies habent, animos
29  19, 110, 15  |          aliud inritare cupiditates hominum per se incitatas? quid sibi
30  19, 114, 21  |         nolunt facere quicquam quod hominum oculis transire liceat:
31  19, 115, 14  |          illa amores caelitum atque hominum movet. ~15.
32  19, 116, 2   |            Naturale est opinionibus hominum tangi et adversis contristari:
33  19, 117, 6   |        solemus praesumptioni omnium hominum et apud nos veritatis argumentum
34  19, 117, 6   |            apud nos habet consensus hominum aut timentium inferos aut
35  20, 118, 5   |        circumspicientibus tot milia hominum inquieta, qui ut aliquid
36  20, 121, 10  |             finitionem magnae parti hominum togatorum obscuram intellegant. '~
37  20, 123, 8   |              Pessimum genus [horum] hominum videbatur qui verba gestarent: