Lib. Ep. Par.

 1   1,  5, 8    |               Nec miror ista sic ire: utrumque pendentis animi
 2   3, 26, 3    |                                  Ire in cogitationem iubet et
 3   4, 34, 2    |        addidi stimulos nec lente ire passus sum sed subinde incitavi;
 4   4, 37, 5    |          in illam. Turpe est non ire sed ferri, et subito in
 5   4, 41, 1    |           ut scribis, perseveras ire ad bonam mentem, quam stultum
 6   5, 45, 1    |          per multas vagetur: non ire istuc sed errare est. ~2.
 7   5, 46, 2    |          hoc te volo tenere, sic ire. Fecit aliquid et materia;
 8   5, 48, 4    |  discedunt! cui accedo? in utram ire partem iubes? Illi homo
 9   6, 59, 7    |         me imago ab illo posita: ire quadrato agmine exercitum,
10   7, 66, 7    |     bonum non potest nec virtuti ire retro licet; sed in alias
11   7, 67, 6    |       non cedere ignibus, obviam ire vulneribus, interdum tela
12   8, 71, 14   |         vitam mortemque pervices ire et composita dissolvi, dissoluta
13   8, 71, 35   |          Sublabentur autem, nisi ire et niti perseveraverint;
14   8, 73, 16   |          Miraris hominem ad deos ire? Deus ad homines venit,
15   8, 74, 9    |                                  ire obviam cadentibus cupimus;
16   9, 76, 2    |       depugnabit: ad philosophum ire erubescam? ~3.
17   9, 79, 13   |         Lucili carissime, in hoc ire impetu toto, licet pauci
18   9, 79, 16   |         qui voluissent per eadem ire vestigia. ~17.
19  10, 82, 1    |         ne tu facias tibi. I qua ire coepisti et in isto te vitae
20  10, 82, 12   |    dementia est fugere cum retro ire non possis! 'Praebebo',
21  10, 82, 22   |      essent, sic adlocutus est: 'ire, conmilitones, illo necesse
22  14, 89, 15   |   impetus refrenare et ad agenda ire, non ruere. Tunc ergo vita
23  14, 92, 31   |                Magnus erat labor ire in caelum: redit. Cum hoc
24  15, 94, 54   |               Non licet, inquam, ire recta via; trahunt in pravum
25  15, 94, 63   |      naturae vim parat. Non ille ire vult, sed non potest stare,
26  15, 95, 38   |         quae damus possit animus ire, solvendus est. ~39.
27  15, 95, 46   | reprendunt animos et detinent et ire conarique totos vetant. ~
28  15, 95, 68   |        crura reponit; ~primus et ire viam et fluvios temptare
29  16, 99, 20   |      finguntur: eant sua sponte. Ire autem possunt placidis atque
30 17-18, 102, 20|     detrahere: quanto satius est ire aperta via et recta quam
31 17-18, 108, 20|        animalia quoque per vices ire et animos per orbem agi?
32 17-18, 108, 25|    Vergilius' inquit 'dies dicit ire, sed fugere, quod currendi
33  19, 114, 3   |          esse corporis motum nec ire sed ferri? Quanto hoc magis