Lib. Ep. Par.

 1   1, 12, 7    |     se dies pares esse, quia nox habet quod dies perdidit.
 2   3, 24, 26   |   fugiunt ac sequuntur; diem nox premit, dies noctem, aestas
 3   4, 36, 11   |      illam sui menses; solem nox obruit, sed ipsam statim
 4   6, 56, 6    |   nisi quam ratio composuit; nox exhibet molestiam, non tollit,
 5   6, 59, 17   |    ac libidinibus, cum illos nox inter vitia defecit, cum
 6  10, 82, 14   |    dies illi lucem infundit, nox eripit: sic istis quae a
 7  14, 91, 2    |  urbes singulas possent, una nox stravit, et in tanta pace
 8  14, 91, 2    |     suae spatium: in hac una nox interfuit inter urbem maximam
 9 17-18, 102, 28|    omne caeli latus: dies et nox aeris infimi vices sunt.
10  20, 122, 2   | graves crapula quam adpetere nox coepit. Qualis illorum condicio
11  20, 122, 3   |   actus est. Circumscribatur nox et aliquid ex illa in diem
12  20, 122, 13  |  locarunt, ~iam dare sopitis nox pigra silentia terris~incipit, ~
13  20, 122, 13  |      inquit 'quid dicis? iam nox est? ibo et Butam salutabo'. ~