|
1.
Quid ista circumspicis quae tibi possunt fortasse evenire sed possunt et non evenire?
Incendium dico, ruinam, alia quae nobis incidunt, non insidiantur: illa potius
vide, illa [vide] vita [illa] quae nos observant, quae captant. Rari sunt casus, etiamsi graves, naufragium facere,
vehiculo everti: ab homine homini cotidianum periculum. Adversus hoc te expedi,
hoc intentis oculis intuere; nullum est malum frequentius, nullum pertinacius,
nullum blandius.
2.
Tempestas minatur antequam surgat, crepant aedificia antequam corruant,
praenuntiat fumus incendium: subita est ex homine pernicies [est], et eo
diligentius tegitur quo propius accedit. Erras si istorum tibi qui occurrunt
vultibus credis: hominum effigies habent, animos ferarum, nisi quod illarum
perniciosus est primus incursus: quos transiere non quaerunt. Numquam enim
illas ad nocendum nisi necessitas incitat; [hae] aut fame aut timore coguntur
ad pugnam: homini perdere hominem libet.
3.
Tu tamen ita cogita quod ex homine periculum sit ut cogites quod sit hominis
officium; alterum intuere ne laedaris, alterum ne laedas. Commodis omnium
laeteris, movearis incommodis, et memineris quae praestare debeas, quae cavere.
4.
Sic vivendo quid consequaris? non te ne noceant, sed ne fallant. Quantum potes
autem in philosophiam recede: illa te sinu suo proteget, in huius sacrario eris
aut tutus aut tutior. Non arietant inter se nisi in eadem ambulantes via.
5.
Ipsam autem philosophiam non debebis iactare; multis fuit periculi causa
insolenter tractata et contumaciter: tibi vitia detrahat, non aliis exprobret.
Non abhorreat a publicis moribus nec hoc agat ut quidquid non facit damnare
videatur. Licet sapere sine pompa, sine invidia. Vale.
|