|
1. Dixi
propositiones has non praeceptis regum quae nuper agebantur, sed profundis et
remotis dialogis convenire qui non tam istas aures corporeas sed interioris
hominis intentum atque purissimum quaerere probantur auditum. Nec ideo
facile posse de ipsa dici, quia per eam innumera novimus explicari. Oculus enim qui usque ad sidera tendit se
videre non praevalet, et palatus noster, cum diversa gustu sentiat, cuius ipse
sit saporis ignorat. Nares etiam fragrantium corporum varios odores attrahunt,
sed quid oleant ipsae non sentiunt. Cerebrum denique nostrum licet sensum
membris reliquis tradat, ipsum tamen sensum legitur non habere.
2. Deinde qualia
fatigatus possim disserere qui iam ad laboris terminum avida mente properarem?
postremo, tam suaves amici, imponitis iterum cogitare, quod a cogendo dici
absoluta cognoscitis ratione constare; praesertim cum haec res a multis
disputata sed paene inexplicabilis videatur esse derelicta. Sed cum his ac talibus
ingenia illorum multis allegationibus superare nequiverim nec mihi concedere
meum velle decrevissent, victus petii ut me saltem diebus aliquot sustinerent
nec praecipitanter quaererent quod plenum difficultatibus imperarent. Quocirca
illud mihi accidit Prothei, qui, quod voluntate non eligebat pandere,
constrictus vinculis cogebatur absolvere. Hoc tamen inde tolerabile visum est,
quia de tali re urgebar dicere quae si, Deo favente, veraciter exprimatur, et
audientem merito recreat et sensum bene persuadentis illuminat.
3. Quapropter, antequam
rem ingrediar expetitam, oportet prius nominum similitudines, quasi ramos
obviantes, abscidere ne semitam disputationis nostrae vocabulorum consonantium
silva umbrosis imaginibus videatur intexere.
|