|
1. Tunc
perfecte cognoscemus quod modo salutariter credimus. Nec enim aliter
animadvertere merebimur, nisi nunc quae sunt vera fateamur; hoc est,
coaeternam, incommutabilem, distinctam personis et inseparabilem trinitatem,
replentem omnia simul substantiali virtute sua, unum triplex trinumque simplicabile,
parilitas in omnipotentia, aequalitas in caritate, unitas in natura. Haec
excellenter et singulariter simul iudicat iustitia sua, simul parcit pietate
sua, simul cooperatur virtute sua. Potestas incomprehensibilis, beatitudo
mirabilis ex qua beantur quaecumque beata sunt, vivificantur quaecumque
viventia sunt, continentur quaecumque subsistunt; cuncta librans, simul cuncta
discernens, quae ideo in iudicando non labitur quoniam in cognoscendo non
fallitur. Cum non appareat, praesens
bonis est, et cum nusquam desit, absens malis est. Immobilis quia ubique tota
est, incessabilis quia voluntates suas semper operatur. De toto se audit, de
toto se videt non ex aliqua parte, tamquam de membro respiciens, sed omnia
undique ita ut sunt perscrutabili virtute cognoscens. Dicitur etiam
odorare, gustare, ambulare, sed haec propter intellegentiam nostram humana
consuetudine facere perhibetur, dum inenarrabili potentia maiestatis suae longe
aliter cuncta perficiat.
2.
Virtus sancta, universa creans atque disponens, regnat maiestate propria et
gloria sempiterna. Incomprehensibilis, inaestimabilis, et aeterna potentia
caelos mirabili suspensione consolidat, terras super mare defigit, dat fontibus
cursum, mari terminum ponit; serenus coruscat, pius fulminat, ima summaque
sapientiae suae lege moderatur, scilicet quia in gubernatione ipsius consistunt
omnia, non in suo posse derelicta. Irascitur
placidus, iudicat tranquillus, et sine mutabilitate eius provenit quod
delinquentium reatus exciperet. Rerum humanarum valde miserator, conversis
statim parcens, peccantes expectando recorrigens, et cum pati nil possit
contrarium, magna tolerantia sustentat adversum.
3. Quantulum est quod
hic de illa ineffabilitate sentimus? ibi plene cognoscemus quam subiecta sint
in conspectu eius gloriae, quae miramur, cui praebet ministerium angelica
magnitudo, carissimo famulantur excelsi principatus obsequio, in numerabiles
potestates fideliter et constanter oboediunt quem semper indiget quaevis
excellentia summitatis.
4. Quid iam de eius
singulari potentia coniciamus, quando nec illud modo comprehendere sufficimus
quod ei parere posse minime dubitamus? tunc liberati intellegemus cui dementes
resistere temptabamus; ad quam magnifica provocati, quibus videbamur sordibus
occupari! illud in momento videre sufficeret quod nos in aeternum promittit
veritas intueri. Illic convincitur omnis pravitas quaestionum, illic
male credita veritatis ipsius facie superantur. Sine fine regnum, sine nocte
lux, sine vitiis corpus, sine mortibus vita. Et cum omnia dirigantur ad
aeternum, solum ibi morietur exitium. Magnum est his perfrui sed multo melius
quod inde non probatur exiri. Vincunt vota qui vocantur ad praemia. Tunc vere
cognoscunt quam feliciter creati sint qui ad tam magna pervenerint.
5.
O incomprehensibilis maiestas et pietas, nam inter operas rerum quibus mundi
ambitus opificis laude completur nihil egregius probatur existere quam
substantiae spiritales quae creatorem suum pura noscuntur mente cogitare.
Reliqua enim facta sunt ad intellegentium delectationem; haec autem ad suam
beatitudinem quae venerantur auctorem.
6.
Tempus est ut quaestionum varietate dimissa dictorum copiosissimam densitatem
in quibusdam manipulis colligamus ut fideli calculo numerata horreis memoriae
compendiosa brevitate condantur.
|