Lib.  Ep. Par.

 1     I,   2, 3|       semel substantia perseverat, nescit ante subtrahi quam vestis
 2     I,  33, 1|                                    Nescit serenitatis nostrae prolatum
 3     I,  42, 1|         imperium, apud quem perire nescit, quod quempiam laborasse
 4    II,  15, 1|         exordio trahunt, dum origo nescit deficere, quae consuevit
 5    II,  39, 1|    reficere quod de memoria nostra nescit exire. ~2.
 6   III,   6, 2|            nobilis vena primarios: nescit inde aliquid nasci mediocre:
 7   III,  13, 2|         sunt amica iustitiae, quia nescit personas respicere qui meram
 8     V,   3, 3|        bonorum, quia fides hominis nescit cum morte deficere. secreta
 9    VI,   2, 2|  individuus, cingulum fidele, quod nescit ante deserere quam de mundo
10    VI,  12, 3|         super omnia bona concitare nescit invidiam. ~4.
11    VI,  18, 7| committitur, silentio non celatur. nescit plebs tacere, quando interdum
12    VI,  20, 5|        ditescere, qui lucra turpia nescit optare. ignorantes accipiunt
13  VIII,  12, 2|     veritatis terminos disertitudo nescit excedere. ~3.
14  VIII,  12, 8|            gloriosus nimis est, si nescit excedere. ~
15     X,   4, 6|       tardius in verba prorumpere. nescit enim paenitenda loqui, qui
16   XII,   1, 5|           non potest recepta, quia nescit esse solitaria. agmen habet
17   XII,   8, 1|     munificentiae quod iura domini nescit exire. ~2.
18   XII,  14, 5|         confinia coeperit enatare, nescit ad cubilia redire quae deserit:
19   XII,  24, 4|         vadosum litus moles eicere nescit undarum et sine viribus