Lib.  Ep. Par.

 1     I,   4, 9|          alios videatur currere, proprium tamen eius constat esse
 2    II,   1, 1|       dare fastis nomen, ornatum proprium Romae, terrenam curiae claritatem,
 3    II,   3, 7|  provincialibus bonis, cuius est proprium quodcumque videtur esse
 4    II,  11, 1| infelicitatis eventu fit dedecus proprium scelus alienum. ideo enim
 5    IV,  10, 1|  licentiam dare nec ad arbitrium proprium vindicandus est inconsultus
 6    IV,  15, 1|  providentiam nostram, cuius est proprium quod casu subducitur recuperare
 7    IV,  27, 3|   veniret ad pretium, ita scelus proprium enormi exactione taxatum
 8    IV,  29, 1|     potuistis culmini urbano tam proprium quam senatus crementa cogitare,
 9     V,  29, 3|              Sed nos, quorum est proprium inter pares se dispares
10    VI,   5, 3|    deducere. nam si oratoris est proprium graviter et ornate dicere,
11    VI,  11, 2|         in urbe lucere, ubi opus proprium delectat auctorem nec aliquid
12   VII,  47, 2|         alienum, nec dici potest proprium, quod liberare dominum non
13    IX,   9, 1|     memores oboedire. habet enim proprium ius ille qui iustus est:
14     X,  14, 1|         maiorum vestrorum semper proprium fuit, ut tamquam membra
15    XI,   2, 6|    aliquid sanctorum apostolorum proprium, si peccatis dividentibus
16    XI,  14, 4|     fontibus adquisitus quasi in proprium mare devolvitur, qui tanto
17   XII,  20, 3|      orbe narranda: donetur quod proprium fuit, quando iuste per largitatem