Lib.  Ep. Par.

 1     I,  42, 3|         certe fatebimur, multum te meruisse de nostro iudicio, ut illi
 2    IV,  37, 2|          longa temporis intervalla meruisse et excubiis damnisque confecto
 3    IV,  40, 2| spectabilem nostra dudum praecepta meruisse, ut possessio Arcinatina,
 4     V,  41, 5|      publicae vel mediocria munera meruisse. ~6.
 5    VI,  10, 3|            rem laborantium otiosus meruisse sentitur. ~4.
 6  VIII,   4, 1|      dignitas est subiecti affatus meruisse dominantis, in ea praesertim
 7  VIII,  10, 3|          habetur. arduum nimis est meruisse principis secretum, ubi
 8  VIII,  10, 3|            esse praesagium gratiam meruisse cunctorum. ~4.
 9  VIII,  22, 3|       gratiosum: nam et sub altero meruisse provectum apud utrosque
10    IX,   4, 3|      quorum se non cognoscunt odia meruisse. alioquin non paterentur
11     X,  11, 1|   cognoscimus etiam nascendi sorte meruisse! sic enim iustitiam sequimur,
12     X,  12, 1|            prius cognoscitur summa meruisse. quin potius omnia miscue
13     X,  25, 1|     beneficium tam suave principis meruisse colloquium. cui reddimus
14     X,  30, 3|           ultima videntur animalia meruisse. humano solacio consurgunt,
15   XII,   9, 3|            magis intellegit votiva meruisse. resumat facultatem, quam
16   XII,  18, 3|           et tantorum bona iudicia meruisse. ~