Lib.  Ep. Par.

 1     I,   4, 4|  infirmitate titubans novitatis vitio vel innocenter erravit,
 2     I,   5, 3|         ut sit quietus, qui suo vitio renuit esse pacificus. nam
 3     I,  19, 2|          ut si quis contumaciae vitio maluerit nostra iussa tardare,
 4     I,  38, 2| confodere, ab omni se iam debet vitio vindicare. ~
 5    II,  11, 2|  propriis penatibus a quibusdam vitio sollicitationis abductam,
 6    II,  21, 3|        Domitii viri spectabilis vitio, dum inmemor iussionis tenaciter
 7    IV,   7, 1|    iniquum est enim, ut hominis vitio deputetur quod eius voluntate
 8    VI,   4, 4|             Quis iam de obscuro vitio cogitare possit, qui se
 9   VII,  47, 3|    probatur esse contractum, ne vitio voracitatis imbutus facultates
10  VIII,  18, 1|   aequitatem nec facile erroris vitio sordescit, quem doctrina
11    IX,  12, 4|        quos pios decet: iam suo vitio videtur accusari, qui spontanea
12    IX,  21, 3|     novit ad laudem, loqui sine vitio. haec in cursu orationis