|
1.
Quamvis sit querula vox doloris nec se contineant imminuti et laesus animus
vociferatione pascatur, tamen liberior sermo promitur, qui nostra auctoritate
laxatur. detestamur enim miseros premi, commovemur et non querentium malis
velociusque ad nos pervenit quod dissimulatio patientis abscondit: merito,
quando cunctorum nos respiciunt laesiones, dum illud pietati nostrae perire
credimus, quod per mediocrium damna sentimus.
2.
Nuper itaque provincialium iudicum relatione cognovimus domos aliquas
praepotentum suas non implere per ordinem functiones. hinc fieri, ut, dum
illationis quantitas procurari quaeritur, a tenuibus summa potior exigatur.
superbia deinde conductorum canonicos solidos non ordine traditos, sed sub
iniquo pondere imminentibus fuisse proiectos, nec universam siliquam, quam
reddere consueverant, sollemniter intulisse. proinde factum ut curiales, quibus
nos volumus esse prospectum, imminentum sollicitudine coacti gravia damna
sentirent: et, si dici fas est, cum alienis debitis sub truculentis
compulsoribus urgerentur, possessionum quoque suarum amissione privati sunt.
3.
Quod scelus ut debeat amputari, ad reverentissimum quoque senatum praecepta
transmisimus et nunc edictali programmate definimus, ut quisque possessorum
sive curialium gravatum se sentit in aliena calculi functione, ad nostrae
serenitatis audientiam venire deproperet, sciturus nobis priores excessus
omnino displicuisse, cum viderit profutura succedere. patuit ergo vobis
arbitrium iusti principis, quamvis multis semper declaretur indiciis. nunc aut
sub silentio patientiam doloris obducite aut sub iustitia iter vocis aperite.
iam in vobis erit huius summa consilii, quibus adiacet eligere, quod vobis
perspicitis expedire.
|