|
1.
Si te aut nobilitas sola decoraret aut meritorum tantum laude polleres,
conferendas forsitan dignitates dilatione probabili libraremus, ne magna
vilescerent, cum simul omnia funderentur. nunc autem cum te universa facto
agmine comitentur nec desit uni quod praedicatur in plurimis, convenit
iustitiae nostrae, ut, cum tu copiosa bona protuleris, uberrime te repleat
munificentia principalis.
2.
Non enim crescendi vobis hic ordo qui multis est: paulatim provehi mediocris
probatur esse virtutis, dum morosius agnoscitur quod sub lenitate praeparatur.
saltu quodam se tendit vestra prosperitas solaque a vobis perfectio quaeritur,
cum vobiscum multa nascantur. elaboratae sunt enim longa aetate vestri generis
dignitates, quae notissimo quodam habitaculo lares in vestra posuere familia.
3.
Nam, ut prisca saecula transeamus, quae affatim viros visa sunt proferre
praecipuos, gemino radias patris ac patrui decore conspicuus: qui non solum
ornamentum familiae suae, sed ipsi decus senatui praestitere: modernis saeculis
moribus ornabantur antiquis: bonitate praediti, constantia gloriosi, in
amicitiam proni, ad odia sumenda difficiles. ita, quod maximum felicitatis
genus est, cum multae probarentur esse potentiae, invidiam illos persequentium
contigit non habere.
4.
Pendebant quin immo circa eos anxia vota civitatis, crescens supra privatos
publicus amor. eorum senatus animum, eorum sequebatur turba propositum: et
necesse erat Romam velle quod cuncti videbantur optare, miroque prosperitatis
eventu firmum circa eos custodiebat arbitrium voluntas vaga populorum, quod
inter ceteras dignitates munus iudicamus esse praecipuum. nam si paucorum amor
iuste iam gloria est, tantae civitatis affectus quod potest habere praeconium?
proinde sicut omnia ingrata videntur obscura, sic generaliter dilecta praeclara
sunt.
5.
Tot igitur parentum laude decoratus tu etiam morum luce conspicuus sume post
consulares fasces emeritos patriciatus insignia, tuarum munus plenarium
dignitatum et cani honoris infulis adultam cinge caesariem, qui meritorum laude
aetatis praeiudicia superasti. cur enim tardo evenirent praemia, cui tot
generis suffragabantur exempla? eligitur quippe in te nascendi laus, vivendi
gloria: et cum multa trahas ab antiquis, meruisti placere de propriis.
6.
Ab ipso quippe vitae principio, quod inter adulantium greges rarum solet esse,
nobilibus studuisti fidem virtutibus exhibere. atque ideo instituti tui firma
vestigium, ut qui primaevus gloriam consecutus es, florentibus annis gloriosis
honoribus augearis. inspice denique, quanta tuorum praecipua laude decoreris.
culpae genus est non te fecisse quod summum est. de maturitate quippe tua multo
debent venire meliora, qui in aetate tenera te novimus fecisse praedicanda.
confidimus enim nec tui generis institutum nec nostrum circa te errare posse
iudicium.
|