|
1. Ostendisti,
prudentissime regum, post erroris eventum sapientibus subvenire posse consilium
nec pertinaciae vitium vos amare, quod brutis hominibus videtur accidere.
obligastis animum meum tanta vos in melius celeritate mutando. nam cum rex
satisfacit, quaelibet dura dissolvit, quia sic est in principibus humilitas
gloriosa, quemadmodum in mediocribus odiosa potest esse iactantia.
2. Nuper vobis obiecimus
Gesaleci quondam regis dolosa meditatione discessum: sed vos nobilitatis
vestrae memores et honoris actum rei nobis sub veritate declarastis. unde non
fuit sic vituperabile hominem pravis suspicionibus locum dedisse, quantum
gloriosum est dominantem tam celerrime se potuisse purgare. ille enim, qui
minus poterat cogi, animae non passus est arcana violare.
3. Cui laudi
vicissitudinem, in qua possumus parte, reddentes sincerem purgationem pura
mente suscepimus. sed auri transmissi munera non tenemus, ut et ipsi
intellegatis causam per iustitiam fuisse motam, quam nulla potuit finire
venalitas. fecimus utrique regalia: sic nos superavimus tyrannicam cupiditatem,
sicut et vos vicisse constat errorem. redeant ad cubiculum vestrum munera,
quorum tantum oblatio videtur esse gratissima. neglegatur aurum, ubi electum
est conscientiae praemium: patiatur aliquando repulsam, quod semper avaris
regibus imperabat. eat nunc actus isto per gentes carum parentem non excusasse
culpam et laesos animos respuisse pecuniam.
4. Ita, quod per bella
solebat quaeri, amoris studio declaratum est potuisse contemni. intellegant
parentes tales fuisse qui studio avaritiae causas sibi nequiverint excitare.
omnia siquidem superavit affectus: tunc coepit petitio magis desinere, quando
pulsatus obiecta non passus est abnegare. recipite igitur munera sensibus
suscepta, non manibus. suavius nobis fuit ista reddere quam multo grandia
suscepisse. estote nunc ad similia cauti, ad ventura solliciti: quia instructus
redditur animus in futuris, quando praeteritorum commonetur exemplis.
quapropter illo et illo legatis vestris redeuntibus plenissime reddimus
salutationis affectum, optantes ut sospitatem vestram divina concedant, cuius
nobis animos validissime cognoscimus esse sociatos.
|