|
1.
Licet ad regendos populos idoneos efficiant, quos ad augustum culmen divina
provexerint ‚ quando nec aetas impedit, ubi sese potentia caelestis infundit ‚,
tamen ad relevandam florentissimae nostrae aetatis sollicitudinem visum est te
virum prudentissimum convenienter adhibere, quem constat etiam domni avi nostri
tractatibus iugiter et laudabiliter adhaesisse. quod si dignum fuit hoc illum
talem tantumque facere, quanto magis nobis convenit solacium quaerere, quod pro
adulescentiae flore decenter adhuc possumus indigere!
2.
Magna est enim infinitaque prudentia, quam nemo sic assequitur, ut eam non
necessarie et per alios quaerere videatur. senes ipsi consiliis sapientiam
discunt et a maturis in commune quaeritur quod pro omnium utilitate tractatur.
solacium curarum frequenter sibi adhibent maturi reges et hinc meliores
aestimantur, si soli omnia non praesumunt. quod si longaevi domini subiectorum
ingeniis adiuvantur, consulte relaxamus aetatis nostrae breves ferias, ut suis
incrementis aucta prosperius robustior ad imperii pondera sustinenda consurgat.
3.
Atque ideo te cum favore divino suggestu praesentalis patriciatus evehimus, ut
pro re publica nostra tractantem sedes celsa sublimet ne sententia salutaris,
cui decet humiliter pareri, a loco videatur venisse communi. hic est honor, qui
et armis convenit et in pace resplendet: hunc illa dives Graecia, quae multa
gloriosissimo domno avo nostro debuit, gratificata persolvit: velavit fortes
humeros chlamydum vestis, pinxit suras eius calceus iste Romanus et dignanter
visus est accipere, quod se cognoscebat sumere per honorem. crescebat visendi
studium eois populis heroam nostrum, dum nescio quo pacto in eo, qui bellicosus
creditur, civilia plus amantur.
4.
Hac igitur honoris remuneratione contentus pro exteris partibus indefessa
devotione laboravit et praestare cum suis parentibus principi dignabatur
obsequium, qui tantorum regum fuerat stirpe procreatus. sic se magnorum
beneficia semper extollunt, ut et quibus imperare nequeunt, iura venerationis
imponant. diligunt crementi sui provecti semper auctorem et moralitatis iura
nesciunt, qui beneficiis non tenentur.
5.
Sed longum est de eius gloria sufficienter loqui, quem singularem gentibus
saecula fecunda genuerunt. ipsius te labor instituit, ut nos minus laborare
debeamus. tecum pacis certa, tecum belli dubia conferebat et, quod apud
sapientes reges singulare munus est, ille sollicitus ad omnia secure tibi
pectoris pandebat arcana. tu tamen nullos responsis ludebas ambiguis.
6.
Amasti in audiendo patientiam, in suggestione veritatem: saepe quae ad eum
falso pervenerant, recti studio corrigebas et, quod rarum confidentiae genus
est, interdum resistebas contra vota principis, sed pro opinione rectoris.
patiebatur enim invictus ille proeliis pro sua fama superari et dulcis erat
iusto principi rationabilis contrarietas obsequentis.
7.
Ama nunc sublimior iustitiam, quam serviens diligebas. ostende te illius esse
discipulum, qui numquam laboravit in cassum: iunctus Hamalo generi nobilissima tibi
facta consocia. omne siquidem bonum regis suadere debet affinitas. acturus es
consueta prudentia, ut laude morum fastigium contigisse videaris excelsum.
8.
Extat gentis Gothicae huius probitatis exemplum: Gensimundus ille toto orbe
cantabilis, solum armis filius factus, tanta se Hamalis devotione coniunxit, ut
heredibus eorum curiosum exhibuerit famulatum. quamvis ipse peteretur ad
regnum, impendebat aliis meritum suum et moderatissimus omnium quod ipsi conferri
poterat, ille parvulis exhibebat. atque ideo eum nostrorum fama concelebrat:
vivit semper relationibus, qui quandoque moritura contempsit. sic quamdiu nomen
superest Gothorum, fertur eius cunctorum adtestatione praeconium. unde fas est
de te meliora credere, quem nostri constat generis affinitate gaudere.
|