|
1.
Cum Nymphadius v. s. pro causis suis ad comitatum sacratissimum festinaret,
itineris longinquitate confectus, animalia fessa reparare contendens, ad fontem
Arethusae in Scyllacino territorio constitutae elegit ponere mansionem, eo quod
ipsa loca et pasturarum ubertate fecunda sint et aquarum inundatione pulchrescant.
est enim, ut dicitur, sub pede collium supra maris harenam fertilis campus, ubi
fons vastus egrediens cannis cingentibus in coronae speciem riparum suarum ora
contexit, amoenus admodum et harundineis umbris et aquarum ipsarum virtute
mirabilis.
2.
Nam cum ibi tacitus homo et studiose silentiosus advenerit, aquas fontis
irrigui reperit sic quietas, ut in morem stagni non tam currere quam stare
videantur. at ubi concrepans tussis emissa fuerit aut sermo clarior fortasse
sonuerit, nescio qua vi statim aquae ibidem concitatae prosiliunt: os illud
gurgitis ebullire videas graviter excitatum, ut putes aquam rigentem succensae
ollae suscepisse fervorum: silenti homini tacita, loquenti strepitu et fragore
respondens, ut stupescas sic subito perturbatam, quam nullus tactus exagitat.
3.
Nova vis, inaudita proprietas aquas voce hominum commoveri, et, quasi
appellatae respondeant ita hominum sermonibus provocatae, nescio quid
inmurmurant. credas ibi aliquod animal prostratum somno quiescere, quod
excitatum magno tibi strepore respondeat. legitur quidem nonnullos fontium
variis scaturrire miraculis, ut aliqui potati animalibus reddant varium
colorem, alter greges albos efficiat, quidam in saxeam duritiam suscepta ligna
convertant. sed has causas nulla ratio comprehendit, quia supra intellectum
humanum esse cognoscitur quod tantum rebus naturalibus applicatur.
4.
Sed ut ad querellam supplicantis cito redeamus, hic cum mansionem supradictus
Nymphadius habuisset, insidiis rusticorum abactos sibi asserit caballos: quod
temporum nostrorum habere non decet disciplinam, ut delectatio illius loci tali
damno redderetur horribilis. quod vivacitatem tuam diligenti censemus
examinatione discutere, quae et de palatio nostro auctoritatem et de legibus
visa est iustitiam collegisse, ut more ipsius fontis scelus quod actum est
videaris ulcisci.
5.
Perquirantur fures summo silentio, teneantur in suis laribus quieti, dum, mox
ut executor increpuerit, eorum corda turbentur, in voces prosiliant et se
terribili murmuratione confundant. sic aquas suas omina sibi iudicent dedisse
poenarum. sit ergo in eis competens vindicta, ut loca sint pervia: invitet
posita disciplina studium commeantium, ne latronum excessibus vitetur tale
miraculum, quod semper laetificare cognoscitur inquisitum.
|