|
1.
Imperiosa nimium res est, patres conscripti, pietas nostra, quando propria
voluntate vincimur, qui alienis condicionibus non tenemur. nam cum deo
praestante possimus omnia, sola nobis credimus licere laudanda. cognoscitis,
prudentes viri, verba quae loquimur: vel nunc clementiam, quam nobis ante
promittere debuistis, agnoscite. ecce nec sollicitos patimur, quibus infensi
esse putabamur. sic est a principe gravis vincenda suspicio: sic curare debuit,
qui noxius esse non voluit. postulata siquidem sacramenta vobis ab illo atque
illo praestari nostra decrevit auctoritas, quod bene imperaturo non est
difficile persuasum, quia sic vobis securitatem dedimus, ut nihil nostro
proposito addere videremur.
2.
Talia siquidem qualia promittimus eramus acturi, quia deo debemus ista, non
homini. nam qui per lectiones sacras antiqua regna cucurrimus, quid aliud
optare possumus, nisi quod divinitati in aliis placuisse sentimus? ipse enim
remunerator est bonorum omnium deus: nam quicquid in subiectos pietatis
efficimus, illum nobis repensare sine dubio iudicamus. quapropter conscientiam
fidelem adepta securitate monstrate, quia post talia redditur clementiae
nostrae potius quam offertur affectus.
|