Liber, Caput
1 I, 2| commemoratione manent quam natura stare potuerunt. Quare glandifera
2 I, 16| patefieri, quid sit homini a natura tributum, quantam uim rerum
3 I, 17| angustum locum concludatur. Natura enim iuris explicanda nobis
4 I, 17| eaque ab hominis repetenda natura, considerandae leges quibus
5 I, 18| est ratio summa, insita in natura, quae iubet ea quae facienda
6 I, 20| repetam stirpem iuris a natura, qua duce nobis omnis <haec>
7 I, 23| distinguuntur status, id in rerum natura tanto est magnificentius
8 I, 24| 24] Nam cum de natura hominis quaeritur, <haec>
9 I, 25| perfecta et ad summum perducta natura: est igitur homini cum deo
10 I, 25| usus tantam rerum ubertatem natura largita est, ut ea, quae
11 I, 26| innumerabiles repertae sunt, docente natura, quam imitata ratio res
12 I, 26| Ipsum autem hominem eadem natura non solum celeritate mentis
13 I, 28| natos, neque opinione sed natura constitutum esse ius. Id
14 I, 33| communicandumque inter omnes ius <n>os natura esse factos. Atque hoc in
15 I, 33| igniculi exstinguantur a natura dati, exorianturque et confirmentur
16 I, 33| Quodsi, quo modo s<un>t natura, sic iudicio homines 'humani,
17 I, 33| omnibus. Quibus enim ratio <a> natura data est, isdem etiam recta
18 I, 34| nostrae, quo facilius ius in natura esse positum intellegi possit.
19 I, 34| uidetur mihi quidem certe ex natura ortum esse ius. ~
20 I, 35| concesserimus, qui iam licet nobis a natura leges et iura seiungere? ~
21 I, 36| separatim hoc ipsum, <a> natura esse ius, disputarint. ~
22 I, 40| homines ab iniuria poena, non natura arcere deberet, quaenam
23 I, 41| solum? Noster quidem hic natura iustus uir ac bonus etiam
24 I, 41| eam causam negabit quod id natura turpe iudicet, sed quod
25 I, 42| omnino iustitia, si neque natura est <et> ea quae propter
26 I, 43| 43] Atqui si natura confirmatura ius non erit,
27 I, 43| haec nascuntur ex eo quod natura propensi sumus ad diligendos
28 I, 44| ut eorum suffragiis rerum natura uertatur, cur non sanciunt
29 I, 44| Nec solum ius et <in>iuria natura diiudicatur, sed omnino
30 I, 45| opinione existimare, non in natura posita, dementis est. Nam
31 I, 45| opinione <po>sita est, sed in natura. Quod si ita est, honesta
32 I, 45| honesta quoque et turpia natura diiudicanda sunt. Nam si
33 I, 45| perfecta ratio, quod certe in natura est: igitur omnis honestas
34 I, 45| inconstantia, quod est uitium, sua natura proba<b>i<tur>; nos ingenia
35 I, 46| 46] An ingenia natura, uirtutes et uitia quae
36 I, 46| non est opinionibus, sed natura. Nam ni ita esset, beati
37 I, 46| Quare quom et bonum et malum natura iudicetur, et ea sint principia
38 I, 47| contingit in sensibus, hos natura certos putamus; illa quae
39 I, 47| blanditiis corrupti, quae natura bona sunt, quia dulcedine
40 I, 51| uituperari potest, si ab eius natura recesseris quod aut laudandum
41 I, 56| ita res se habet, ut ex natura uiuere summum bonum sit,
42 I, 56| praetermittere, quominus ea quae natura postulet consequatur . . .
43 I, 59| intelleget quem ad modum a natura subornatus in uitam uenerit,
44 I, 60| co<h>ae<s>erit cum suis, omnesque natura coniunctos suos duxerit,
45 II, 65| delectationemque quaeruntur, natura dominatur. Quare antea mirabar —
46 II, 73| ratio, profecta a rerum natura, et ad recte faciendum inpellens
47 II, 122| communia. Quod quidem maxime e natura est, tolli fortunae discrimen
48 II, 130| sumi sepulcro; sed quae natura agri tantum modo efficere
49 III, 135| universum genus stare, nec rerum natura omnis nec ipse mundus potest.
|