Liber, Caput

 1    I,  19|         proprium tamen utrumque legis est. Quod si ita recte dicitur,
 2    I,  23|         quos porro est communio legis, inter eos communio iuris
 3   II,  71|        singulas, vim naturamque legis, ne quom referenda sint
 4   II,  72|    venias, vim istius caelestis legis explana si placet, ne aestus
 5   II,  74|     esse possit, in ipso nomine legis interpretando inesse vim
 6   II,  76|         populis, quae non magis legis nomen adtingunt, quam si
 7   II,  77|    ipsam legem recitem, de eius legis laude dicam. Quod idem et
 8   II,  77|      Plato videlicet hoc quoque legis putavit esse, persuadere
 9   II,  79| iudicibus <tum> testibus? Habes legis prooemium; sic enim haec
10   II, 109|  sermone nostro, quod ad cumque legis genus me disputatio nostra
11   II, 124|    secundum naturam, quae norma legis est. Reliqua sunt in more:
12   II, 125|         maiorum. Nostrae quidem legis interpretes, quo capite
13  III, 135|    hominum vita iussis supremae legis obtemperat. ~II
14  III, 169|      dicendum puto. Nam Cassiae legis culpam Scipio tuus sustinet,
15  III, 175|    subvenerit hac tam praeclara legis voce laudatus? ~Sunt deinde
16  III, 176|         quid est iniustius, cum legis haec vis sit, <ut sit> scitum