|
9.
"Ac iam, ut fecundius nequiora proveniunt, serpentibus in dies perditis
moribus per universum orbem sacraria ista taeterrima impiae coitionis
adolescunt. Eruenda prorsus haec et
execranda consensio. Occultis se notis et insignibus noscunt et amant mutuo
paene antequam noverint: passim etiam inter eos velut quaedam libidinum religio
miscetur, ac se promisce appellant fratres et sorores, ut etiam non insolens
stuprum intercessione sacri nominis fiat incestum. Ita eorum vana et demens
superstitio sceleribus gloriatur. Nec de ipsis, nisi subsisteret veritas,
maxime nefaria et honore praefanda sagax fama loqueretur. Audio eos
turpissimae pecudis caput asini consecratum inepta nescio qua persuasione
venerari: digna et nata religio talibus moribus! Alii eos ferunt ipsius
antistitis ac sacerdotis colere genitalia et quasi parentis sui adorare
naturam: nescio an falsa, certe occultis ac nocturnis sacris adposita suspicio!
Et qui hominem summo supplicio pro facinore punitum et crucis ligna feralia
eorum caerimonias fabulatur, congruentia perditis sceleratisque tribuit
altaria, ut id colant quod merentur. Iam de initiandis tirunculis fabula tam detestanda quam nota est. Infans
farre contectus, ut decipiat incautos, adponitur ei qui sacris inbuatur. Is
infans a tirunculo farris superficie quasi ad innoxios ictus provocato caecis
occultisque vulneribus occiditur. Huius, pro nefas! sitienter sanguinem
lambunt, huius certatim membra dispertiunt, hac foederantur hostia, hac
conscientia sceleris ad silentium mutuum pignerantur. Haec sacra sacrilegiis
omnibus taetriora. Et de convivio
notum est; passim omnes locuntur, id etiam Cirtensis nostri testatur oratio. Ad
epulas sollemni die coeunt cum omnibus liberis, sororibus, matribus, sexus
omnis homines et omnis aetatis. Illic post multas epulas, ubi convivium caluit
et incestae libidinis ebriatis fervor exarsit, canis qui candelabro nexus est,
iactu offulae ultra spatium lineae, qua vinctus est, ad impetum et saltum
provocatur. Sic everso et extincto conscio lumine inpudentibus tenebris nexus
infandae cupiditatis involvunt per incertum sortis, etsi non omnes opera,
conscientia tamen pariter incesti, quoniam voto universorum adpetitur quicquid
accidere potest in actu singulorum.
10. "Multo praetereo
consulto: nam et haec nimis multa sunt, quae aut omnia aut pleraque omnium vera
declarat ipsius pravae religionis obscuritas. Cur etenim occultare et
abscondere quicquid illud colunt magnopere nituntur, cum honesta semper publico
gaudeant, scelera secreta sint? cur nullas aras habent, templa nulla, nulla
nota simulacra, numquam palam loqui, numquam libere congregari, nisi illud,
quod colunt et interprimunt, aut puniendum est aut pudendum? Unde autem vel
quis ille aut ubi deus unicus, solitarius, destitutus, quem non gens libera,
non regna, non saltem Romana superstitio noverunt? Iudaeorum sola et misera
gentilitas unum et ipsi deum, sed palam, sed templis, aris, victimis
caerimoniisque coluerunt, cuius adeo nulla vis nec potestas est, ut sit Romanis
hominibus cum sua sibi natione captivus. At etiam Christiani quanta
monstra, quae portenta confingunt! Deum illum suum, quem nec ostendere possunt
nec videre, in omnium mores, actus omnium, verba denique et occultas
cogitationes diligenter inquirere, discurrentem scilicet atque ubique
praesentem: molestum illum volunt, inquietum, inpudenter etiam curiosum,
siquidem adstat factis omnibus, locis omnibus intererrat, cum nec singulis
inservire possit per universa districtus nec universis sufficere in singulis
occupatus.
11.
"Quid quod toto orbi et ipsi mundo cum sideribus suis minantur incendium,
ruinam moliuntur, quasi aut naturae divinis legibus constitutus aeternus ordo
turbetur, aut, rupto elementorum omnium foedere et caelesti conpage divisa,
moles ista, qua continetur et cingitur, subruatur? Nec hac furiosa opinione
contenti aniles fabulas adstruunt et adnectunt: renasci se ferunt post mortem
et cineres et favillas et nescio qua fiducia mendaciis suis invicem credunt:
putes eos iam revixisse. Anceps malum et gemina dementia, caelo et astris, quae
sic relinquimus, ut invenimus, interitum denuntiare, sibi mortuis extinctis,
qui sicut nascimur et interimus, aeternitatem repromittere! Inde videlicet et
execrantur rogos et damnant ignium sepulturas, quasi non omne corpus, etsi
flammis subtrahatur, annis tamen et aetatibus in terram resolvatur, nec
intersit, utrum ferae diripiant an maria consumant an humus contegat an flamma
subducat, cum cadaveribus omnis sepultura, si sentiunt, poena sit, si non
sentiunt, ipsa conficiendi celeritate medicina. Hoc errore decepti beatam sibi,
ut bonis, et perpetem vitam mortui pollicentur, ceteris, ut iniustis, poenam
sempiternam. Multa ad haec subpetunt, ni festinet oratio. Iniustos ipsos magis
nec laboro; iam docui: quamquam, etsi iustos darem, culpam tamen vel
innocentiam novi fato tribui sententiis plurimorum. Et haec vestra consensio
est; nam quicquid agimus, ut alii fato ita vos deo dicitis: sic sectae vestrae
non spontaneos cupere, sed electos. Igitur iniquum iudicem fingitis qui sortem in
hominibus puniat, non voluntatem.
"Vellem tamen sciscitari, utrumne cum corporibus an absque corporibus, et
corporibus quibus, ipsisne an innovatis resurgatur. Sine corpore? hoc, quod
sciam, neque mens neque anima nec vita est. Ipso corpore? sed iam ante dilapsum
est. Alio corpore? ergo homo novus nascitur, non prior ille reparatur. Et tamen
tanta aetas abiit, saecula innumera fluxerunt; quis unus ullus ab inferis vel
Protesilai sorte remeavit, horarum saltem permisso commeatu, vel ut exemplo
crederemus? Omnia ista figmenta male sanae opinionis et inepta solacia a poetis
fallacibus in dulcedinem carminis lusa a vobis nimirum credulis in deum vestrum
turpiter reformata sunt.
12.
"Nec saltem de praesentibus capitis experimentum, quam vos inritae
pollicitationis cassa vota decipiant: quid post mortem inpendeat, miseri, dum
adhuc vivitis, aestimate. Ecce pars
vestrum et maior, melior, ut dicitis, egetis algetis, opere fame laboratis, et
deus patitur dissimulat, non vult aut non potest opitulari suis; ita aut
invalidus aut iniquus est! Tu, qui inmortalitatem postumam somnias, cum
periculo quateris, cum febribus ureris, cum dolore laceraris, nondum
condicionem tuam sentis? nondum adgnoscis fragilitatem? invitus miser
infirmitatis argueris nec fateris!
"Sed omitto communia. Ecce
vobis minae, supplicia, tormenta, et iam non adorandae sed subeundae cruces,
ignes etiam quos et praedicitis et timetis: ubi deus ille, qui subvenire
revivescentibus potest, viventibus non potest? Nonne Romani sine vestro
deo imperant regnant, fruuntur orbe toto vestrique dominantur? Vos vero
suspensi interim atque solliciti honestis voluptatibus abstinetis: non
spectacula visitis, non pompis interestis, convivia publica absque vobis; sacra
certamina, praecerptos cibos et delibatos altaribus potus abhorretis. Sic
reformidatis deos quos negatis! Non floribus caput nectitis, non corpus
odoribus honestatis; reservatis unguenta funeribus, coronas etiam sepulcris
denegatis, pallidi trepidi, misericordia digni, sed nostrorum deorum. Ita nec
resurgitis miseri nec interim vivitis!
Proinde si quid sapientiae vobis aut verecundiae est, desinite caeli plagas et
mundi fata et secreta rimari: satis est pro pedibus aspicere maxime indoctis
inpolitis, rudibus agrestibus, quibus non est datum intellegere civilia, multo
magis denegatum est disserere divina.
|