|
1.
Sequenti autem Licinio cum
exercitu tyrannum profugus concessit et rursus Tauri montis angustias petiit.
Munimentis ibidem ac turribus fabricatis iter obstruere conatus est et inde
detrusus perrumpentibus omnia victoribus Tarsum postremo confugit.
2.
Ibi cum iam terra marique
premeretur nec ullum speraret refugium; angore animi ac metu confugit ad mortem
quasi ad remedium malorum, quae deus in caput eius ingessit.
3.
Sed prius cibo se infersit ac
vino ingurgi tavit, ut solent ii qui hoc ultimo se facere arbitrantur, et sic
hausit venenum. Cuius vis referto stomacho repersussa valere non potuit
in praesens, sed in languorem malum versum est pestilentiae similem, ut diutius
protracto spiritu cruciamenta sentiret. Iam saevire in eum coeperat virus.
4.
Cuius vi cum praecordia eius furerent, insustentabili dolore usque ad
rabiem mentis elatus est, adeo ut per dies quattuor insania percitus haustam
manibus terram velut esuriens devoraret.
5.
Deinde post multos gravesque cruciatus cum caput suum parietibus
infligeret, exilierunt oculi eius de caveis; tunc demum, amisso visu, deum
videre coepit candidatis ministris de se iudicantem.
6.
Exclamabat ergo sicut ii qui
torquentur solent, et non se, sed alios fecisse dicebat. Deinde quasi tormentis
adactus fatebatur Christum subinde deprecans et implorans, ut suimet
misereretur.
7.
Sic inter gemitus quos
tamquam cremaretur edebat, nocentem spiritum detestabili genere mortis
efflavit.
|