|
1.
Hoc igitur scelere
perpetrato Diocletianus, cum iam felicitas ab eo recisset, perrexit statim
Romam, ut vicennalium diem celebraret, qui erat futurus a.d. duodecimum
Kalendas Decembres.
2.
Quibus sollemnibus
celebratis cum libertatem populi Romani ferre non poterat, impatiens et aeger
animi prorupit ex urbe impendentibus Kalendis Ianuariis, quibus illi nonus
consultatus deferebatur.
3.
Tredecim dies tolerare
non potuit, ut Romae potius quam Ravennae procederet consul, sed profectus
hieme saeviente, frigore atque imbribus verberatus morbum levem, at per petuam
contraxit vexatusque per omne iter lectica plurimum vehebatur.
4.
Sic aestate transacta
per circuitum ripae Istricae Nicomediam venit, morbo iam gravi insurgente; quo
cum se premi videret, prolatus est tamen, ut circum quem fecerat dedicaret anno
post vicennalia repleto.
5.
Deinde ita languore
<est> oppressus, ut per omnes deos pro vita eius rogaretur, donec Idibus
Decembribus luctus repente in palatio, maestitia et lacrimae iudicum,
trepidatio et silentium tota civitate.
6.
Iam non modo mortuum,
sed etiam sepultum dicebant, cum repente mane postridie pervagari fama quod
viveret, domesticorum ac iudicum vultus alacritate mutari.
7.
Non defuerunt qui
suspicarentur celari mortem eius, donec Caesar veniret, ne quid forte a
militibus novaretur.
8.
Quae suspicio tantum
valuit, ut nemo crederet eum vivere, nisi Kalendis Martiis prodisset, vix
agnoscendus, quippe qui anno fere toto aegritudine tabuisset.
9.
Et ille Idibus Decembribus
morte sopitus animam receperat, nec tamen totam. Demens enim factus est, ita ut
certis horis insaniret, certis resipisceret.
|