|
1.Pippinus
regnavit, qui quandam pulchram puellam desponsavit, quae concepit et elegantem
filium peperit, sed in partu mortua est. Duxit aliam et ex illa etiam filium genuit,
utrumque filium ad nutriendum in longinquas partes misit. Isti duo per omnia sibi invicem erant similes.
2.
Cum vero per longa tempora moram traherent, mater secundi filii suum filium
videre cupiebat, preces regi fundebat, ut filium suum videre possit. Rex ei concessit, et
nuntium pro duobus filiis destinavit.
3.
Qui cum venissent, ita per omnia similes erant, licet tamen secundus esset
minoris quantitatis et aetatis, quia forte unius anni, nihilominus tamen tantus
erat secundus, quantus primus, sicut multotiens contigit, et forte uterque
patrissabat in facie et in unanimitate mentis et corporis, ita quod regina,
quis eius filius esset, ignorabat. A rege diligenter petivit, quis illorum
esset filius eius; sed rex ei indicare noluit. Ipsa hoc audiens flevit amare.
4.
Rex cum hoc audisset et vidisset, ait ei: "Noli flere! Ille est filius
tuus." Et demonstravit sibi filium, quem de prima uxore genuerat. Regina
hoc audiens gavisus est valde, statim totam curam dedit filio isti ad
nutriendum et de alio nihil curabat, qui erat eius proprius filius.
5.
Rex cum hoc vidisset, dixit ei: "Quid facitis ei? Decepi vos; ille non est
filius vester, sed unus istorum est." At
illa: "Quare sic mecum agis? Indica mihi! Rogo te." Et ille:
"Nolo, et haec est causa: Si veritatem tibi dixissem, unum scilicet filium
tuum velles eum diligere et alterum odio habere, et ideo volo, quod ambos
aequaliter diligas et nutrias, et cum ad aetatem legitimam veniunt, tunc tibi
veritatem pandam, de qua gaudebit cor tuum."
6.
Hoc audiens regina ambos peroptime nutrivit, donec ad aetatem legitimam
pervenerunt; cum autem quis esset filius eius per regem fuerat experta, ultra
modum fuit gavisa, et sic in pace vitam finierunt.
|