V. De modo temptationis et peritia

1. Legitur, ut dicit Macrobius, quod erat quidam miles, qui habuit uxorem suam suspectam, quod plus unum alium dilexit quam ipsum, propter aliqua audita et visa. Saepius ab uxore quaesivit, si verum esset. Illa simpliciter negavit, quod nullum alium praeter ipsum in tantum dilexit. Miles dictis eius non acquievit, sed quendam clericum peritum adiit et cum eo convenit, ut de hac re veritatem ei ostenderet. Qui ait: "Hoc non potero temptare, nisi dominam viderem et cum ea fabularem." Et ille: "Rogo te cum affectu, ut hodie mecum cibum gustes, et ego te cum uxore mea collocabo."

2. Clericus accessit ad domum militis, hora prandii venit, et iuxta dominam est collocatus. Finito prandio clericus incepit cum domina de diversis negotiis habere colloquia. Hoc facto clericus manum dominae accepit et pulsum suum tetigit, deinde sermonem de eo feit, cum quo erat scandalizata et vehemens suspicio. Statim prae gaudio pulsus incepit velociter moveri et calefieri, quamdiu sermonem de et traxit. Clericus cum percepisset hoc, incepit sermonem de viro suo habere, et pulsus statim ab omni motu et calore cessabat. Ex hoc percepit clericus, quod alium dilexit, de quo erat scandalizata, plus quam virum proprium, et sic miles per clericum ad rei veritatem evenit.