|
Vere rosa, autumno
pomis, aestate frequentor
spicis: una mihi est horrida pestis hiemps;
nam frigus metuo et vereor ne ligneus ignem
hic deus ignavis praebeat agricolis.
Ego haec, ego arte fabricata rustica,
ego arida, o viator, ecce populus,
agellulum hunc, sinistra et ante quem vides,
erique villulam hortulumque pauperis
tuor, malaque furis arceo manu.
Mihi corolla picta vere ponitur,
mihi rubens arista sole fervido,
mihi virente dulcis uva pampino,
mihi gelante oliva cocta frigore.
meis capella delicata pascuis
in urbem adulta lacte portat ubera,
meisque pinguis agnus ex ovilibus
gravem domum remittit aere dexteram
+teneraque matre mugiente vaccula
deum profundit ante templa sanguinem.
Proin, viator, hunc deum vereberis
manumque sursum habebis. hoc tibi expedit,
parata namque trux stat ecce mentula.
«velim pol» inquis? at pol ecce vilicus
venit, valente cui revulsa bracchio
fit ista mentula apta clava dexterae.
Hunc ego, o iuvenes, locum villulamque palustrem
tectam vimine iunceo caricisque maniplis,
quercus arida rustica fomitata securi
huius nam domini colunt me, deumque salutant
pauperis tuguri pater filiusque adulescens,
alter assidua cavens diligentia, ut herbae,
aspera ut rubus a meo sit remota sacello,
alter parva manu ferens semper munera larga.
florido mihi ponitur picta vere corolla,
primitus tenera virens spica mollis arista,
luteae violae mihi lacteumque papaver
pallentesque cucurbitae et suave olentia mala,
uva pampinea rubens educata sub umbra;
sanguine haec etiam mihi (sed tacebitis) arma
barbatus linit hirculus cornipesque capella.
pro quis omnia honoribus nunc necesse Priapo est
praestare, et domini hortulum vineamque tueri.
vicinus
prope dives est neglegensque Priapi.
inde sumite: semita haec deinde vos feret ipsa.
|