10 - Imminutio

Postquam congressi sola sub nocte per umbram
et mentem Venus ipsa dedit, nova proelia temptant.
Tollit se arrectum: conantem plurima frustra
occupat os faciemque, pedem pede fervidus urget,
perfidus alta petens: ramum, qui veste latebat,
sanguineis ebuli bacis minioque rubentem
nudato capite et pedibus per mutua nexis,
monstrum horrendum, informe, ingens, cui lumen ademptum
eripit a femine et trepidanti fervidus instat.
Est in secessu, tenuis quo semita ducit,
ignea rima micans: exhalat opaca mephitim.
Nulli fas casto sceleratum insistere limen.
Hic specus horrendum: talis sese halitus atris
faucibus effundens nares contingit odore.
Huc iuvenis nota fertur regione viarum
et super incumbens nodis et cortice crudo
intorquet summis adnixus viribus hastam.
Haesit virgineumque alte bibit acta cruorem.
Insonuere cavae gemitumque dedere cavernae.
Illa manu moriens telum trahit, ossa sed inter
altius ad vivum persedit vulnere mucro.
Ter sese attollens cubitoque innixa levavit,
ter revoluta toro est. Manet imperterritus ille;
nec mora nec requies: clavumque affixus et haerens
nusquam amittebat oculosque sub astra tenebat.
Itque reditque viam totiens uteroque recusso
transadigit costas et pectine pulsat eburno.
Iamque fere spatio extremo fessique sub ipsam
finem adventabant: tum creber anhelitus artus
aridaque ora quatit, sudor fluit undique rivis,
labitur exsanguis, destillat ab inguine virus.