Lib.  Cap. Par.

 1    IV,  2, 1 |      loco satis fisi obsidionem ferre decreverant. Namque urbem
 2     V,  5, 2 |     tristem enim de mortalitate ferre sententiam et desperare
 3     V,  8, 2 | Macedonum, nemo vultum superbum ferre cogetur. sua cuique dextera
 4    VI,  11, 3|    ictus nudis ossibus incussos ferre non poterat, si tormentis
 5   VII,  1, 2 |         onusti revertimur, quis ferre nos potest? quis illam animorum
 6   VII,  5, 1 |   quibus aquam portaret, filiis ferre cognoscit. Tunc poculo pleno,
 7   VII,  5, 1 |     portari iussit ac suis opem ferre. Sed qui intemperantius
 8   VII,  6, 2 |          quam Bessi parricidium ferre potuisse. Itaque sua sponte
 9   VII,  6, 3 |     modo, sed etiam ut tutiorem ferre decreverant. Ad quorum pertinaciam
10   VII,  8, 1 |         disparem vultum diutius ferre non posset, in tabernaculum
11  VIII,  1, 6 |        rex, quantum vix sobrius ferre potuisset. Enimvero olim
12  VIII,  2, 2 |    internuntio pacis obsidionem ferre decreverat. Sed, cum hostis
13  VIII,  4, 2 |        sex dierum cocta cibaria ferre milites iussit, Sacas petens:
14  VIII,  7, 4 |   liberi homines superbiam tuam ferre non possumus? Quid speramus
15  VIII,  7, 4 |  coepisti, quid ingenui homines ferre non possint. De cetero parce,
16    IX,  7, 2 |         destinabatur, Dioxippus ferre non potuit; et cum excessisset
17     X,  2, 4 |         aurum et argentum oculi ferre non possunt: lignea enim