Lib.  Cap. Par.

 1   III,  8, 1 |     et mitis, se vero tantum facinus negat esse facturum, ut
 2    IV,  6, 2 |     miles, maius fortuna sua facinus ausus, gladium clipeo tegens
 3     V,  11, 1| adloquendi eum, quippe Bessi facinus praesenserat; sed Bessus
 4    VI,  7, 1 |      coniuratos pulcherrimum facinus inchoaturos. Alias deinde
 5    VI,  7, 3 |     est dissimulationis tuae facinus, et ego Cebalino magis quam
 6    VI,  9, 2 |      subest nimirum silentio facinus, et avida spes regni praecipitem
 7    VI,  10, 1|  mensa tua, feci? quod novum facinus delatum ad te mutavit animum
 8    VI,  10, 1|  quidem cinctus: cur distuli facinus? an sine Dymno non sum ausus?
 9    VI,  11, 5|   Demetrium et semetipsum id facinus cogitasse confessus est.
10    VI,  11, 5|     fuit: dum infitiatus est facinus, crudeliter torqueri videbatur;
11   VII,  5, 3 |      persolvisti tibi." Ille facinus purgare non ausus regis
12   VII,  6, 2 |     inexpiabile in populares facinus admitterent. Non magis Alexandri
13  VIII,  3, 1 |    interfectus esset. Contra facinus ingens aversabatur, cum
14  VIII,  6, 4 |      ipsius, quamquam impium facinus ausus foret, tamen et paenitentiam
15  VIII,  6, 5 |  tantum in semet cogitassent facinus, interrogat. ~
16  VIII,  8, 1 |       Confessum enim ultimum facinus, tamen, non solum ipse audivi,