Lib.  Cap. Par.

 1     2,   15, 12|        super omnia esse persuadere iudici et sententiam eius ducere
 2     3,    6, 12|           est: quid maxime liquere iudici velit. Quod tamen ut primum
 3     4,    1, 11|       fingendo ut ea suspecta sint iudici fecerimus, interim per contumeliam,
 4     4,    1, 24|    petitore primo loco, dum ignota iudici lis est, quo modo ex quaestionibus
 5     4,    2, 5 |     narrationi locus, sed aut ante iudici nota sunt omnia aut priore
 6     4,    3, 9 |      vehementius fieri potest quia iudici nota iam causa est. ~10.
 7     4,    5, 18|          ut, quotiens suspicabimur iudici aliam probationem desiderari
 8     5,    7, 19|          pro reo dicendo suspectus iudici fiat: quo non minus nocebit
 9     6,    1, 14|           turpitudo, iram offensio iudici facit, si contumax adrogans
10     6,    2, 3 |      utiles credo, ne quid per eos iudici sit ignotum, atque (ut dicam
11     6,    2, 27| proficiscatur oratio qualem facere iudici volet. An ire dolebit qui
12     6,    4, 15|            adversario molesta sit, iudici invisa est. Nocet etiam
13     7,    3, 4 |        utilitas. Persuadendum enim iudici est, qui, etiam si verbis
14     9,    2, 59|      orationem minus nos suspectos iudici faciunt. ~60.
15    11,    1, 6 |        conciliando docendo movendo iudici conveniat, quid quaque parte
16    11,    1, 68|          his quidem, in quibus vel iudici vel etiam adsistentibus
17    12,    1, 11|        omnem orationem id agere ut iudici quae proposita fuerint vera
18    12,    1, 36|            velit auferre aliquando iudici veritatem. Quod si quis