Pars. Cap. Par.
1 0, praef, 2| fecit Tullius in senatu'. Adverbium dictum est, quia numquam
2 0, praef, 2| nos frequenter uti. Inde adverbium, quod a verbo numquam recedit.
3 0, ver, 2 | optativus, quoniam habet adverbium optantis, ut utinam legam.
4 0, ver, 2 | coniunctivus, quia habet adverbium coniunctum utinam); sed
5 0, ver, 6 | temporis sit, cras vero adverbium futurum, utique haec locutio
6 0, adv, 1 | Adverbium dictum est eo, quod necesse
7 0, adv, 1 | necesse erit verbo sequi adverbium. Nam quando dico 'facit
8 0, adv, 1 | verbum sine adverbio poni; adverbium autem sine verbo numquam
9 0, adv, 1 | ostendit. Nam e tum terminatur adverbium positivo, cum dativus singularis
10 0, adv, 1 | claro clare. Tunc autem adverbium er terminatur, cum dativus
11 0, adv, 2 | secundae declinationis, adverbium in loco fit secundum formam
12 0, adv, 2 | tutius loquuntur qui et solum adverbium sine praepositione ponunt,
13 0, praep, 1| non nulli dicunt, usque adverbium esse. Multo minus enim sibi
14 0, praep, 1| iungeret praepositionem, si adverbium fuisset: adverbio enim praepositio
15 1, praef, 2| quod est et transeat in adverbium, incipit iam sic non posse
16 1, praef, 2| quem ad modum nec illud adverbium naturaliter declinatur.
17 1, praef, 2| naturaliter declinatur. Item adverbium si transeat in significationem
18 1, praef, 2| mane ab hoc mani. Nam si adverbium esset, nec genus reciperet,
19 1, pron, 1 | numero plurali, sed potius adverbium vocantis, ut, quem ad modum
20 1, adv, 1 | Adverbium dictum est, quia necesse
21 1, adv, 1 | et plena est elocutio, et adverbium tamen non invenitur. nam
22 1, adv, 1 | ut puta dico vel facio. Adverbium plerumque confirmat verbum,
23 1, adv, 1 | Quod dicit de participio adverbium posse deduci, verum non
24 1, adv, 1 | participio transisse ad adverbium, sed a nomine. Omnia adverbia
25 1, adv, 2 | enim nominis i terminatus adverbium in ter syllabam mittit,
26 1, adv, 3 | singularis o terminatus adverbium in e mittit, ut huic docto
27 1, adv, 3 | invenimus plerumque id esse adverbium, qui dativus est casus,
28 1, adv, 3 | dico 'falso loqueris', erit adverbium. Item plerumque in contrarium
29 1, adv, 3 | quod est Tullius cum fit adverbium, non recipit conparationem,
30 1, adv, 4 | est, nihil aliud est nisi adverbium. Idcirco si nomen desierit
31 1, adv, 4 | aut participium, sed solum adverbium, ut est sedulo. Nam si dicas '
32 1, adv, 4 | si dicas 'sedulo feci', adverbium est. Item pronomen aliquando
33 1, adv, 4 | Item pronomen aliquando et adverbium est. Cum enim dico 'qui
34 1, adv, 4 | cum dico 'qui scis', erit adverbium. Item verbum plerumque et
35 1, adv, 4 | Item verbum plerumque et adverbium est. Quando enim dico pone
36 1, adv, 4 | syllabae do accentum, erit adverbium. Item et participium aliquando
37 1, adv, 4 | et participium aliquando adverbium est. Cum enim dico 'me ad
38 1, adv, 4 | profecto male loqueris', adverbium est profecto. Item ante
39 1, adv, 4 | praepositio non numquam et adverbium est. Praepositio in hac
40 1, adv, 4 | dicas 'ante feci', erit adverbium, quoniam sequitur verbum.
41 1, adv, 4 | si autem verbum sequatur, adverbium est, ~heus, inquit, iuvenes
42 1, part, 5 | Adverbium de participiis nasci Donatus
43 1, praep, 1| Idcirco debemus dicere usque adverbium esse, quod iterum ratio
44 1, praep, 1| coniunctim cohaereat, non iam adverbium erit, sed potius recipit
45 1, praep, 2| autem casum mutaverit, fit adverbium, ut 'longo post tempore
46 1, praep, 2| praepositio, quod est et adverbium, ut ante et propter. Sed
47 1, barba, 1| aliter enim pronomen, aliter adverbium pronuntiandum est: adspiratione,
48 1, soloe, 1| quia ad locum relatum est adverbium, quod in loco est. Scalam
|