|
4. Cumque post aliquot
tempus rex Unulfum inquireret, utrum vellet ipsis diebus cum Perctarit esse,
ille iureiurando ait, prius se vellet cum Perctarit mori, quam usquam alibi in
summis deliciis vivere. Tunc rex etiam vestiarium illum requisivit dicens utrum
melius ei esset secum in palatium manere, an cum Perctarit in peregrinatione
degere. Qui cum ei similia sicut et Unulfus respondisset, rex eorum verba
benigne suscipiens eorumque fidem conlaudans, praecepit Unulfo, ut quicquid
vellet de domo sua tolleret, pueros scilicet et equos et diversam
supellectilem, et ad Perctarit inlaesus properaret. Pari etiam modo et
vestiarium illum absolvit. Qui omnia sua secundum benignitatem regis
sufficienter tollentes, cum eiusdem regis adiutorio Francorum in patriam ad
suum dilectum Perctarit sunt profecti.
5. Hac tempestate Francorum
exercitus de Provincia egrediens, in Italiam introivit. Contra quos Grimuald
cum Langobardis progressus, hac eos arte decepit. Fugere quippe se eorum
impetum simulans, castra sua simul cum tentoriis et diversis pariter referta
bonis praecipueque vini optimi copia hominibus omnino vacua reliquit. Quo dum
Francorum acies advenissent, existimantes Grimualdum cum Langobardis pavore
deterritos castra integra reliquisse, mox laeti effecti certatim cuncta
invadunt coenamque affluentissimam instruunt. Qui dum diversis epulis multoque
degravati vino somnoque quievissent, Grimuald super eos post noctis medium
inruens, tanta eos caede prostravit, ut vix pauci ex eis elapsi patriam
valuerint reppedare. Qui locus, ubi hoc gestum est proelium,
Francorum usque hodie Rivus appellatur, nec longe distat ab Astensis civitatis
liminibus.
6. His
diebus Constantinus Augustus, qui et Constans est appellatus, Italiam a
Langobardorum manu eruere cupiens, Constantinopoli egressus, per litoralia iter
habens, Athenas venit, indeque mare transgressus, Tarentum applicuit. Qui tamen
prius ad solitarium quendam, qui prophetiae spiritum habere dicebatur, adiit,
studiose ab eo sciscitans, utrum gentem Langobardorum, quae in Italia
habitabat, superare et optinere possit. A quo cum servus Dei spatium unius
noctis expetisset, ut pro hoc ipso Dominum supplicaret, facto mane ita eidem
Augusto respondit: "Gens Langobardorum superari modo ab aliquo non potest,
quia regina quaedam ex alia provincia veniens basilicam beati Iohannis
baptistae in Langobardorum finibus construxit, et propter hoc ipse beatus
Iohannes pro Langobardorum gente continue intercedit. Veniet autem tempus,
quando ipsum oraculum habebitur despectui, et tunc gens ipsa peribit".
Quod nos ita factum esse probavimus, qui ante Langobardorum perditionem eandem
beati Iohannis basilicam, quae utique in loco qui Modicia dicitur est
constituta, per viles personas ordinari conspeximus, ita ut indignis et
adulteris non pro vitae merito, sed praemiorum datione, isdem locus venerabilis
largiretur.
|