|
4. Dum
haec in Italia geruntur, heresis aput Constantinopolim orta est, quae unam in
domino nostro Iesu Christo voluntatem et operationem adseverabat. Hanc autem
heresem excitarunt Georgius patriarcha Constantinopolitanus, Macharius, Pyrrus,
Paulus et Petrus. Quam ob causam Constantinus Augustus centum quinquaginta
episcopos congregari fecit; inter quos etiam fuerunt legati sanctae Romanae
ecclesiae missi ab Agathone papa, Iohannes diaconus et Iohannes Portuensis
episcopus; qui omnes eandem heresem damnaverunt. Ea hora tantae haranearum
telae in medio populi ceciderunt, ut omnes mirarentur; ac per hoc significatum
est, quod sordes hereticae pravitatis depulsae sunt. Et Georgius quidem
patriarcha correptus est, ceteri vero in sua defensione perseverantes
anathematis sunt ultione perculsi. Eo tempore Damianus Ticinensis ecclesiae
episcopus sub nomine Mansueti Mediolanensis archiepiscopi hac de causa satis
utilem rectaeque fidei epistolam conposuit, quae in praefato sinodo non
mediocre suffragium tulit. Recta autem et vera fides haec est, ut in domino
nostro Iesu Christo sicut duae sunt naturae, hoc est Dei et hominis, sic etiam
duae credantur esse voluntates sive operationes. Vis audire de eo quod deitatis
est? Ego, inquit, et pater unum sumus. Vis audire quod humanitatis? Pater maior
me est. Cerne secundum humanitatem eum in navi dormientem; cerne eius
divinitatem cum evangelista ait: Tunc surgens imperavit ventis et mari, et
facta est tranquillitas magna. Haec est sexta sinodus universalis
Constantinopoli celebrata et Greco sermone conscripta, temporibus papae
Agathonis, exsequente ac residente Constantino principe intra septa palatii
sui.
5.
His temporibus per indictionem octavam luna eclypsin
passa est. Solis
quoque eclypsis eodem pene tempore, hora diei quasi decima, quinto nonas maias
effecta est. Moxque subsecuta gravissima pestis est tribus mensibus, hoc est
iulio, augusto et septembrio; tantaque fuit multitudo morientium, ut etiam
parentes cum filiis atque fratres cum sororibus, bini per feretra positi, aput
urbem Romam ad sepulchra ducerentur. Pari etiam modo haec pestilentia Ticinum
quoque depopulata est, ita ut, cunctis civibus per iuga montium seu per diversa
loca fugientibus, in foro et per plateas civitatis herbae et frutecta
nascerentur. Tuncque visibiliter multis apparuit, quia bonus et malus angelus
noctu per civitatem pergerent, et ex iussu boni angeli malus angelus, qui
videbatur venabulum manu ferre, quotiens de venabulo ostium cuiuscumque domus
percussisset, tot de eadem domo die sequenti homines interirent. Tunc cuidam
per revelationem dictum est, quod pestis ipsa prius non quiesceret, quam in
basilica beati Petri quae ad Vincula dicitur sancti Sebastiani martyris
altarium poneretur. Factumque est, et delatis ab urbe Roma beati Sebastiani
martyris reliquiis, mox ut in iam dicta basilica altarium constitutum est,
pestis ipsa quievit.
6. Rex vero Cunincpert dum
post haec cum stratore suo, qui lingua propria "marpahis" dicitur,
consilium iniret in civitate Ticinensi, quomodo Aldonem et Grausonem vita
privare deberet: repente in fenestra, iuxta quam consistebant, una de
maiusculis musca consedit; quam Cunincpert cultello ut extingueret percutere
volens, eius tantum pedem abscidit. Aldo vero et Grauso dum ad palatium regis
consilium nescientes venirent, cum basilicae sancti Romani martyris, quae prope
palatium sita est, propinquassent, repente eis obvius quidam claudus uno pede
truncato factus est; qui eis dixit, quod eos Cunincpert, si ad eum pergerent,
occisurus esset. Qui haec audientes, magno timore correpti, post altarium
eiusdem basilicae confugiere. Moxque Cunincperto regi nuntiatum est, quod Aldo
et Grauso in basilica beati Romani martyris confugissent. Tunc Cunincpert
stratorem suum arguere coepit, ut quid suum consilium prodere debuisset. Cui
suus strator ita respondit: "Domine mi rex, tu scis, quia, postquam hoc
consiliati sumus, ego a tuo conspectu non exivi; et quomodo hoc alicui dicere
potui?". Tunc rex [ad] Aldonem et Grausonem misit, interrogans
eos, ut quid in locum sanctum confugium fecissent. Qui
respondentes dixerunt: "Quia nuntiatum est nobis, quod nos dominus rex
occidere vellet". Iterato rex misit ad eos, sciscitans, quis fuerit ille
qui eis nuntiaverit, mandans eis, ut, nisi ei nuntiatorem proderent, eius
gratiam invenire non possint. Tunc illi sicut factum fuerat regi mandaverunt,
dicentes, claudum hominem obvium se habuisse, qui unum pedem truncatum habebat
et genu tenus crure ligneo utebatur, et hunc fuisse sui interitus nuntium. Tunc
intellexit rex, muscam illam cui pedem truncaverat malignum spiritum fuisse et
ipsum sui secreti consilia prodidisse. Qui statim Aldonem et Grausonem in sua fide
de eadem basilica suscipiens, eisdem culpam pepercit et in reliquum eosdem in
loco fidelium habuit.
|