|
29.
Igitur Helmichis, extincto Alboin, regnum eius
invadere conatus est. Sed
minime potuit, quia Langobardi, nimium de morte illius dolentes, eum
moliebantur extinguere. Statimque Rosemunda Longino praefecto Ravennae
mandavit, ut citius navem dirigeret, quae eos suscipere possit. Longinus tali
nuntio laetus effectus, festinanter navem direxit, in quam Helmichis cum
Rosemunda, sua iam coniuge, noctu fugientes ingressi sunt. Auferentesque secum
Albsuindam regis filiam, et omnem Langobardorum thesaurum, velocius Ravennam
pervenerunt. Tunc Longinus praefectus suadere coepit Rosemundae, ut
Helmichis interficeret et eius se nuptiis copularet. Illa ut erat ad omnem
nequitiam facilis, dum optat Ravennatium domina fieri, ad tantum perpetrandum
facinus adsensum dedit; atque dum Helmichis se in balneo ablueret, egredienti
ei de lavacro veneni poculum, quod salutis esse adseverabat, propinavit. Ille ubi sensit se
mortis poculum bibisse, Rosemundam, evaginato super eam gladio, quod reliquum
erat bibere coegit. Sicque Dei omnipotentis iudicio interfectores iniquissimi
uno momento perierunt.
30. His ita peremptis,
Longinus praefectus Albsuindam cum Langobardorum thesauris Constantinopolim ad
imperatorem direxit. Adfirmant aliqui, etiam Peredeo pariter cum Helmichis et
Rosemunda Ravennam venisse atque exinde cum Albsuinda Constantinopolim directum
esse ibique in spectaculo populi coram imperatore leonem mirae magnitudinis
occidisse. Cui, ut ferunt, ne quid [aliquid] malignum in regia urbe, quia vir
fortis erat, moliretur, iussu imperatoris oculi evulsi sunt. Qui sibi post
aliquod tempus duos cultellos aptavit; quibus in utrisque suis manicis
absconsis, palatium petiit atque se quaedam ad Augusti utilitatem, si ad eum
intromitteretur, locuturum promisit. Ad quem Augustus
duos sibi familiares, qui eius verba susciperent, patricios misit. Qui cum ad
Peredeo venissent, ille ad eos, quasi aliquid eis secretius dicturu, propius
accessit atque ambos utraque manu gladiis, quos absconsos habebat, fortiter
vulneravit, ita ut statim in terram corruerent et expirarent. Sic Samsonis
illius fortissimi ex aliqua parte non absimilis, suas iniuras ultus est et pro
amissione duorum luminum duos imperatori viros utillimos interemit.
31. Langobardi
vero apud Italiam omnes communi consilio Cleph, nobilissimum de suis virum, in
urbe Ticinensium sibi regem statuerunt. Hic multos Romanorum viros potentes,
alios gladiis extinxit, alios ab Italia exturbavit. Iste cum annum unum et sex
menses cum Masane sua coniuge regnum obtinuisset, a puero de suo obsequio
gladio iugulatus est.
32. Post
cuius mortem Langobardi per annos decem regem non habentes sub ducibus fuerunt.
Unusquisque enim ducum suam civitatem obtinebat: Zaban Ticinum, Wallari
Bergamum, Alichis Brexiam, Eoin Tridentum, GisuIfus Forumiulii. Sed et alii
extra hos in suis urbibus triginta duces fuerunt. His diebus multi nobilium
Romanorum ob cupiditatem interfecti sunt. Reliqui vero per hospites divisi, ut
tertiam partem suarum frugum Langobardis persolverent, tributarii efficiuntur. Per
hos Langobardorum duces, septimo anno ab adventu Alboin et totius gentis,
spoliatis ecclesiis, sacerdotibus interfectis, civitatibus subrutis populisque,
qui more segetum excreverant, extinctis, exceptis his regionibus quas Alboin
ceperat, Italia ex maxima parte capta et a Langobardis subiugata est.
|