|
1. Igitur
aliquanti ex ducibus Langobardorum cum valido exercitu Gallias ingrediuntur. Horum
adventum vir Dei Hospitius, qui apud Niceam erat inclausus, sancto sibi
revelante Spiritu, longe ante praevidit eiusdemque urbis civibus, quae mala
inminerent, praedixit. Erat enim vir iste magnae abstinentiae et probabilis
vitae; qui constrictus ad carnem catenis ferreis, induto desuper cilicio, solo
pane in cibo cum paucis dactilis utebatur. In diebus autem quadragesimae
radicibus herbarum Aegyptiarum, quibus heremitae utuntur, exhibentibus sibi
negotiatoribus, alebatur. Per hunc Dominus magnas virtutes operari dignatus est, quae
scriptae habentur in libris venerabilis viri Gregorii Toronensis episcopi.
Igitur vir iste sanctus adventum Langobardorum in Gallias hoc modo praedixit:
"Venient" inquit "Langobardi in Gallias et devastabunt civitates
septem, eo quod increverit malitia eorum in conspectu Domini. Est enim omnis
populus periuriis deditus, furtis obnoxius, rapinis intentus, homicidiis
prumptus, in quibus non est iustitiae fructus: non decimae dantur, non pauper
alitur, non tegitur nudus, non suscipitur hospitio peregrinus. Ideo haec plaga
ventura est super populum istum". Monachis quoque suis praecipiens dixit:
"Abscedite et vos a loco isto, auferentes vobiscum quae habetis. Ecce enim gens appropriat quam praedixi". Dicentibus autem illis:
"Non relinquimus te, sanctissime pater", ait: "Nolite timere pro
me. Futurum est enim, ut inferant mihi iniurias, sed non nocebunt usque ad
mortem".
2.
Discedentibus autem monachis, advenit exercitus
Langobardorum. Qui dum cuncta quae reppererat vastaret, ad locum ubi vir
sanctus inclausus erat pervenit. At ille per fenestram turris se eis ostendit. Illi
vero circumeuntes turrem, dum aditum quaererent, per quem ad eum ingredi
possent, et minime invenirent, duo ex eis ascendentes tectum, discoperierunt
illud. Et videntes eum cinctum catenis indutumque cilicio, dicunt: "Hic
malefactor est et homicidium fecit, ideo in his ligaminibus vinctus
tenetur". Vocatumque
interpretem, sciscitantur ab eo, quid mali fecerit, ut tali supplicio
artaretur. At ille fatetur, se homicidam esse omniumque criminum reum. Tunc
unus, extracto gladio, ut caput eius amputaret, mox eius dextera in ipso ictu
suspensa diriguit, nec eam ad se potuit revocare. Qui relictum gladium terrae
deiecit. Haec videntes socii eius, clamorem in caelo dederunt, flagitantes a
sancto, ut, quid eis agendum esset, clementer insinuaret. Ipse vero imposito
salutis signo arens brachium sanitatis restituit. Langobardus autem qui sanatus
fuerat ad fidem Christi conversus, statim clericus, deinde monachus effectus
est atque in eodem loco usque ad finem vitae suae in Dei servitio permansit.
Beatus vero Hospitius dum Langobardis Dei verbum loqueretur, duo duces, qui eum
venerabiliter audierunt, incolomes patriae redditi sunt; quidam vero, qui eius
verba despexerant, in ipsa Provincia miserabiliter perierunt.
3. Igitur devastantibus
Langobardis Gallias, Amatus patricius Provinciae, qui Gunthramno regi Francorum
parebat, contra eos exercitum duxit, commissoque bello, terga vertit ibique
extinctus est. Tantamque tunc stragem Langobardi de Burgundionibus fecerunt, ut
non possit colligi numerus occisorum. Ditatique inaestimabili praeda ad Italiam
revertuntur.
|