|
4. Quibus discedentibus,
Eunius, qui et Mummulus, accersitus a rege, patriciatus honorem emeruit. Inruentibus
autem iterum Langobardis in Gallias et usque Mustiascalmes accedentibus, qui
locus Ebredunensi adiacet civitati, Mummulus exercitum movit et cum
Burgundionibus illuc proficiscitur. Circumdatisque Langobardis cum exercitu,
factis etiam concidibus per devia silvarum, inruit super eos multosque ex eis
interfecit; nonnullos vero cepit et regi suo Gunthramno direxit. Langobardi quoque,
his patratis, ad Italiam sunt regressi.
5. Post haec Saxones, qui
cum Langobardis in Italiam venerant, in Gallias prorumpunt et intra terretorium
Regensem, id est apud Stablonem villam, castra constituunt, discurrentes per
villas urbium vicinarum, diripientes praedas, captivos abducentes vel etiam
cuncta vastantes. Quod cum Mummulus conperisset, super eos cum exercitu inruit
multosque ex ei interfecit; donec nox finem faceret, caedere non cessavit. Ignaros enim reppererat homines et nihil de his quae accesserant
autumantes. Mane autem facto, statuunt Saxones exercitum, praeparantes se
fortiter ad bellum; sed intercurrentibus nuntiis, pacem fecerunt, datisque
muneribus Mummulo, relictis captivis et universa praeda, ad Italiam
revertuntur.
6.
Igitur regressi saxones in Italiam, adsumptis secum
uxoribus atque parvulis suis vel omni supellectili, rursum ad Gallias
deliberant redire, scilicet ut a Sigiberto rege suscepti, eius possint
adiutorio ad patriam remeare. Certum est autem hos Saxones ideo ad Italiam cum
uxoribus et parvulis advenisse, ut in ea habitare deberent; sed, quantum datur
intellegi, noluerunt Langobardorum imperiis subiacere. Sed neque eis a
Langobardis permissum est in proprio iure subsistere, ideoque aestimantur ad
suam patriam repedasse. Hi Gallias ingressuri, duos ex se cuneos faciunt; et
unus quidem cuneus per Niceam urbem, alter vero per Ebredunum ingressus est,
illa revertens via, quam anno superiore tenuerat. Hi,
quia tempus messium erat, colligentes ac triturantes frumenta, comedebant ac
suis animantibus ad esum praebebant. Depraedabantur pecora, sed nec ab
incendiis abstinebant. Qui cum ad Rodanum amnem pervenissent, ut transmeato eo,
regno se Sigiberti conferrent, occurrit eis Mummulus cum valida multitudine. Tunc illi valde viso eo
timentes, datis pro redemptione sua multis auri nummismatibus Rodanum transire
permissi sunt. Qui dum ad Sigibertum regem pergunt, multos in itinere
negotiatione sua deceperunt, venundantes regulas aeris, quae ita, nescio
quomodo, erant coloratae, ut auri probati atque examinati speciem simularent. Unde nonnulli hoc dolo seducti, dantes aurum et aes accipientes, pauperes
sunt effecti. Pervenientes
tamen ad regem Sigibertum, ad locum unde prius egressi fuerant redire permissi
sunt.
|